Dag 7.09.03 - wederom jubilea!
Door: Kirsten
Blijf op de hoogte en volg Kirsten
28 Oktober 2016 | Nederland, Rosmalen
Het begint steeds meer 'ons' huis te worden. Nu nog een fijn plekje voor Fleur maken om te spelen, gordijnen bestellen en een bureau voor Adriaan regelen en dan zijn we zo goed als klaar. Al met al is dat voor mij toch lastig. Ik probeer de laatste tijd weer iets meer op te pakken. Een keertje naar de stad of meehelpen met de klusjes. En elke keer merk ik weer dat dit eigenlijk nog niet kan. Een keertje 's middags niet slapen betekent de volgende dag extra moe zijn. Of al rond de lunchtijd praten als een malloot met een scheve mond. Nou lekker dan. Best lastig, want niemand ziet meer dat je 'ziek/ gehandicapt' bent van/ door de medicijnen. Terwijl je nog tegen zoveel grenzen aan loopt. Ik merk dat ik dit zelf de laatste tijd wat meer frustrerend vind. En vooral denk dat andere mensen denken dat ik alweer meer zou moeten kunnen. Snappen jullie hem nog? Je wil weer graag je leven wat meer oppakken en tegelijkertijd gaat dit zo langzaam. Maar goed. Vooralsnog ben ik fulltime 'huisvrouw'...
Zo heb ik mij laatst opgegeven voor vier avonden kookles. Voor het eerst in lange tijd weer iets voor mezelf doen. Superspannend vind ik dit. Het is een groep die al wat langer met elkaar kookt. Hoe ga ik mij voorstellen? Ga ik vertellen dat ik ziek ben geweest? Zo'n avond voor mij eigenlijk slopend is. Ga ik 'stom' praten? Gaan ze dat dan zien?
Hersenkronkels...uiteindelijk hoef ik me uiteraard niet voor te stellen. 'Men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest' - de tegeltjes spreuk van mijn opa en oma blijkt wederom waar. Uiteindelijk word ik gekoppeld aan een jongen van mijn leeftijd. Net gescheiden en volop aan het internetdaten. Het wordt een hilarische avond. En dan DE vraag - wat doe jij eigenlijk in het dagelijks leven? Tja, het antwoord luidt: 'ik ben fulltime huismoeder'. Pff. Hij pikt het, enigszins met opgetrokken wenkbrauwen, maar geen vragen. Zo daar ben ik vanaf denk ik. Tot we het later in het gesprek hebben over waarom hij nooit kookt thuis. Wat blijkt is dat zijn ex erg goed kon koken en ook zijn nieuwe prille vriendin uitblinkt in de keuken. Ieder heeft in het huishouden zijn eigen taken mompelde hij op een gegeven moment. Kirsten zou Kirsten niet zijn om daar niet een opmerking tegen aan te gooien. Die kreeg ik natuurlijk linea recta terug. Nee, jouw partner zit toch ook niet thuis om op de kinderen te passen... whaahahaha... daar kan ik natuurlijk nu niets tegen in brengen zonder mijn 'geheimpje' prijs te geven. Tja, even op mijn tanden bijten. Toch bevalt het met goed. Even geen patiënt zijn, geen vragen.
En zo komen we op de categorie wat gebeurt er soms als ik het wel vertel - lastige verhalen/ vragen:
Het is namelijk niet tof als je vertelt dat je ziek bent geworden, de ander komt met een ander 'kanker'-verhaal. 'Ik ken ook iemand die ....(vul maar een variatie in)....-kanker heeft gehad'. Toppunt was iemand die mij vertelde dat zij ook een vriendin had met leukemie, en die was vorig jaar overleden. Nee, dat is opbeurend om te horen - op zo'n verhaal zit ik te wachten, bedankt!!! Net alsof ik niet al bomvol onzekerheid zit en knetterhard vecht voor een gezonde toekomst.
Of mensen die je heerlijk in een slachtoffer rol duwen. 'Oh, wat errrruuggg! Oh wat errruuggg! Ja ik heb het er met os mam nog over gehad...wij vonden het allebei zooooohh erruuggg....'. Ik wil geen slachtoffer zijn, dat ben ik ook niet. Ik heb gewoon domme pech gehad. En hier heb ik helemaal niets aan! Vraag liever hoe je me kan helpen.
Of iemand die je niet goed kent vraagt naar - 'Wat is de diagnose? Hoe zijn de vooruitzichten'. Uh, sorry, ik ken jou niet. Wil je nu weten of ik dood ga? Net of mensen niet beseffen dat dit een hele directe emotionele vraag is die door merg en been heen gaat. Vraag liever hoe ik mijn dag door kom of wat ik aan het doen ben.
En waar ik me ook nog steeds over verwonder is hoeveel mensen in Nederland kennelijk niet op de hoogte zijn dat de kans dat je door chemotherapie onvruchtbaar wordt heel erg groot is. De vraag - 'Willen jullie nog een tweede'? kan dus best zeer doen. En zo lag ik dus bij de chiropractor te brullen in de stoel (gelukkig stelde zij de vraag wel heel oprecht en betrokken).
Allemaal stuk voor stuk de afgelopen 2 jaar gebeurd. En niet op twee handen te tellen.
Door naar de gezelligere zaken ;p - de jubilea.
Afgelopen 16 oktober zat mijn PAC er alweer 2 jaar in. Whiehoe. Mijn grote vriendje. Geen geprik meer in mijn armen. Blijft toch ook wel gek zo'n implantaat. En het draadje dat je ziet lopen. Ergens volgend jaar zal deze er waarschijnlijk weer uitgehaald worden. Ook spannend want de operatie 2 jaar geleden viel mij vies tegen. Maar goed dat is iets voor volgend jaar, daar zal mijn oncoloog toch nog even mee moeten wachten.
Gisteren waren Adriaan en ik alweer 5 jaar samen. Mijn held. Mijn andere helft. Zo kort samen en nu al kunnen zeggen dat we oprecht lief en leed met elkaar delen. Hoe heb je het met me volgehouden de afgelopen 2 jaar. Bizar. Ook met alle lichamelijke veranderingen en moodswings bleef je maar zeggen hoeveel je van me hield en dat ik knap was..!?! Nou...ik was gewoon een lelijke eendje. Donsharen, een dikke toet en 18 kilo zwaarder. Hmm. Zie de foto. Wat komen we van ver. En wat een verschil met nu. Maar dat beurde me destijds wel op. Adriaan - ik ben je eeuwig dankbaar dat ik deze strijd samen met jou hand in hand aan kon gaan en nog steeds ga. Ik had niet geweten hoe ik dit zonder jou had moeten doen. Los van dit traject hebben we supermooie en bijzondere momenten gedeeld. De vakantie in Zuid-Afrika, het latten van Tilburg naar Emmen - 225 km enkele reis, overgare pasta eten door de files, de wintersport vakanties, het ontdekken van Italië, onze prachtige dochter Fleur, ons nieuwe huis, surprise avond met Sinterklaas, de lol met mijn pruik Annabel, meer genieten van kleine dingen, de fietstochtjes door de Bossche Broek, de dag met de Lotus Elise, de vriendenweekenden. Jij hebt me met twee benen op de grond gehouden. Jij troost me als ik bang of onzeker ben en geeft me hoop op een mooie toekomst. Weer een gezond lijf en nieuwe avonturen. Samen hebben wij al veel obstakels overwonnen. De toekomst kan alleen nog maar beter worden. Ik hou van jou!!! Op naar de komende 5 vette jaren! En die daarna!
En zo is afgelopen woensdag alweer periode 9 begonnen. Mijn bloed blijft goed. Grote Smurf is heel erg tevreden en mijn bloedwaarden blijven redelijk stabiel. HB 8.2, trombo's 232, neutrofielen 1.7, leukocyten 3.0, Alat 37. De dosering blijft voor nu ongewijzigd. Over twee weken ga ik opnieuw bloedprikken. Want over de afgelopen maand zijn mijn neutrofielen toch weer een dik punt gezakt en dit moet op een gegeven moment wel stabiliseren anders ben ik straks weer neutropeen. En dat is met het griepseizoen op komst geen goed plan. Wat in ieder geval goed is om te weten is dat ik straks op na valentijnsdag cold turkey mag stoppen met de chemotabletten. Tot mijn weerstand weer op peil is slik ik nog antibiotica en virusremmers en dan mag ik ook daarmee stoppen. Whiehoe. Nog 3,5 maand te gaan. Grote Smurf gaf nog aan dat ik mij volgend jaar zoveel beter ga voelen...!!! Kan niet wachten! #Aftellen, #laatsteloodjeswegenhetzwaarst.
Fleur is 'still going strong'. Ze begint eindelijk meer te kletsen! 'Neus schoonmaken' en 'helpen' op z'n Fleuriaans voor ons heel verstaanbaar ;p. Zo'n scheet is het. Overal op klauteren. Lekker buiten spelen. En als ik de tranen eens laat gaan komt zij ze persoonlijk afvegen. Super lief. Of zomaar ineens heerlijk een spontane knuffel. Of samen lekker kliederen met de verf. Het blijft een wonder. XXX
Dag 7.08.03 - #tabletten: 6, #prikken: 0
Dag 7.08.04 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 7.08.05 - #tabletten: 6, #prikken: 0
Dag 7.08.06 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 7.08.07 - #tabletten: 6, #prikken: 0
Dag 7.08.08 - #tabletten: 7, #prikken: 0
Dag 7.08.09 - #tabletten: 6, #prikken: 0
Dag 7.08.10 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 7.08.11 - #tabletten: 6, #prikken: 0
Dag 7.08.12 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 7.08.13 - #tabletten: 6, #prikken: 1
Dag 7.08.14 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 7.08.15 - #tabletten: 8, #prikken: 0
Dag 7.08.16 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 7.08.17 - #tabletten: 6, #prikken: 0
Dag 7.08.18 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 7.08.19 - #tabletten: 6, #prikken: 0
Dag 7.08.20 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 7.08.21 - #tabletten: 6, #prikken: 0
Dag 7.08.22 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 7.08.23 - #tabletten: 6, #prikken: 0
Dag 7.08.24 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 7.08.25 - #tabletten: 6, #prikken: 0
Dag 7.08.26 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 7.08.27 - #tabletten: 6, #prikken: 1
Dag 7.08.28 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 7.09.01 - #tabletten: 8, #prikken: 0
Dag 7.09.02 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 7.09.03 - #tabletten: 6, #prikken: 0
-
28 Oktober 2016 - 20:13
Pap En Mam:
Kanjers zijn jullie alle drie! Een geweldig leven ligt nog voor jullie. Jullie komen er wel, dikke kus -
28 Oktober 2016 - 23:31
Petra Stijnen Vleeshouwers:
Het eerst gedeelte van jouw verhaal is zo herkenbaar!
De meeste mensen bedoelen het dan ook echt goed, maar het komt vaak zo hard binnen.
Ga van jullie eigen gevoel uit, dat is het beste gevoel!
Fijn om te lezen hoe het met jullie gaat!
-
09 November 2016 - 13:44
Olga (familie):
Wat kun je alles toch mooi verwoorden, en wat ben ik ongelofelijk trots op jou !
Samen met Adriaan en Fleur gaan jullie een super mooie toekomst tegemoet,
die jullie zóóóó ontzettend verdienen !
Dikke knuffel xxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley