Dag 6.3.28 - De gang naar het ziekenhuis

Vanochtend start de week net zo als anders. Op naar het ziekenhuis. Naast het parkeervak waarin ik parkeer zwaait op het laatste moment nog een autodeur open. Een oudere dame komt er al sorry zeggend huppelend uit. Ik parkeer de auto. Even later loop ik het echtpaar wandelend voorbij. Al cynisch zegt ze “leuk uitstapje hé!”. Ik zeg “Ja”. In mijn hoofd denk ik, een prima uitstapje als ze me beter kunnen maken! Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik recht mijn rug en loop door. Natuurlijk heb ik ook geen zin om elke week, soms meerdere keren, het ziekenhuis binnen te lopen. Ik denk al met al dat ik dit ziekenhuis het afgelopen jaar wel 100 keer in en uit ben gelopen als het niet meer is. En erop rekenend dat ik mij de komende vier jaar steeds minder hoef te melden zullen er ook nog wel een keer of 100 tot 200 bijkomen. Ik parkeer standaard buiten op het veld. Dan kan ik nog een stukje lopen, even de benen strekken. Ik bekijk de geel-grijze parkeergarage, de voorgevel van het ziekenhuis, bekijk alle rokers die op de niet-roken banken zitten met of zonder infuus of geliefden bij hen.

Dan kom ik bij de entree, elke keer is er wel iemand die loopt te duwen bij de roldeur. Elke keer laat ik ze voor gaan. Ze zullen vast haast hebben, denk ik maar. Na de roldeur staat er vaak een rolstoel met een trotse uitgeputte moeder. Maxicosi met haar baby op schoot, ballon aan de rolstoel vastgeknoopt, een vrijwilliger of vader achter de rolstoel. Ik kijk ernaar met dubbele gevoelens. Inmiddels kan ik dit redelijk goed ‘gewoon’ observeren, ben ik blij voor deze kersverse mama. Tegelijkertijd is het voor mij natuurlijk heel dubbel...is de leukemie begonnen bij mijn bevalling, door de losgekomen hormonen en veel bloedverlies? En een broertje of zusje voor Fleur zit er rationeel gezien niet meer in. Los van of ik wel of niet vruchtbaar blijf, ben ik na mijn behandeling een stuk ouder, heeft mijn lijf de nodige schade opgelopen en weet ik niet of ik het überhaupt nog wel durf.

Ik loop door, ga met de roltrap omhoog. Bekijk de informatiebalie, zeg hallo tegen de vrijwilligers en sla linksaf bij het cadeauwinkeltje. Nog een keer naar rechts en dan sta ik voor de keuze: ga ik met de trap een verdieping omhoog of pak ik de lift. De meeste zullen zonder na te denken de trap pakken. In het afgelopen jaar zijn er meerdere periodes geweest dat ik de lift heb gepakt; te zwak, misselijk, niet genoeg spierkracht in mijn benen. Nu nog maak ik elke keer bewust de keuze om met de trap te gaan en ben ik blij dat ik dit weer kan. Eenmaal boven aangekomen begroet ik de assistenten en loop door naar het Oncologisch Centrum. De moed zakt dan toch wel een beetje in mijn schoenen. Wil ik hier zijn, nee natuurlijk niet. Meld ik mij hier netjes voor mijn wekelijkse afspraak: ‘Ja absoluut!’. Alles om beter te worden.

Ik zwaai naar de verpleegkundigen en meld me bij de balie. Ik krijg de keuze voor een bed of een stoel. Ik kies altijd een stoel op de open zaal. Dan is het wachten tot een van de verpleegkundigen bloed komt afnemen. Het roltafeltje naast de stoel wordt uitgeklapt, alle (steriele) spullen - naald, handschoenen, NaCl, heparine, pleister, gaasje met alcohol - worden neergelegd. We maken een praatje. Ze voelt waar mijn PAC zit en prikt. Mijn PAC wordt door gespoten en daarna wordt er bloed opgezogen. De adapter wordt op het slangetje bevestigd en de bloedafname buisjes worden erin geduwd. Eerst twee afvalbuisjes en dan de buisjes met bloed die opgestuurd worden naar het lab. De naald wordt er uitgehaald en er wordt een pleister op mijn huid geplakt. Ik bedank de verpleegkundige en loop dezelfde weg terug naar buiten. Nu is het wachten op het telefoontje van de arts. Elke week weer spannend. Zitten mijn witte bloedcellen op het gewenste niveau? Moet de dosering van mijn medicatie aangepast worden? Hoe gaat het met mijn lever? En één keer per maand...zijn er leukemie cellen in mijn bloed te zien? En die dag is vandaag. Dan zit ik thuis op de bank, te wachten. Ik kijk op de klok, het is tien minuten later. Nog langer wachten. En zo wacht ik de hele dag tot daar “Privenummer” op mijn telefoon verschijnt. Dan weet ik het zeker. Grote Smurf.

Helaas is vandaag toch ook weer een dag dat alles anders loopt dan verwacht. Tegen een uur of 1 schakel ik mijn telefoon door naar Adriaan. Dan kan Grote Smurf de bloedwaarden aan hem doorgeven terwijl ik slaap. Na het rusten fiets ik naar de psycholoog. Tegen een uur of vier hebben we nog niets gehoord. Zelf toch maar bellen. Mijn behandelend arts is niet meer aanwezig. Balen. Juist nu, juist vandaag als het extra spannend is. Gelukkig krijgen we wel de gewone bloeduitslagen: HB 7.9, leuko’s 5.5, neutrofielen 3,5, trombo’s 214, ALAT 93. Mijn witte bloedcellen zijn dus ietwat verhoogd. Het zou kunnen komen door de verkoudheid bij Fleur, dat mijn lijf extra witte bloedcellen aan maakt. Misschien door het extra gezonde eten...misschien wordt mijn lijf wel zo sterk dat we meer chemo hebben om dit tegen te werken (voelt heel erg dubbel!) ... Linksom of rechtsom betekent dit waarschijnlijk weer extra chemotabletten. We maken een afspraak voor morgenochtend. Hopelijk lukt het dan wel om de ALL differentiatie uitslag te krijgen.

Dag 6.3.25 - #tabletten 4, #prikken: 0
Dag 6.3.26 - #tabletten 4, #prikken: 0
Dag 6.3.27 - #tabletten 4, #prikken: 0
Dag 6.3.28 - #tabletten 4, #prikken: 1