Dag 4.11 - geen snowboardweer - Reisverslag uit Winterberg, Duitsland van Kirsten Lierop - WaarBenJij.nu Dag 4.11 - geen snowboardweer - Reisverslag uit Winterberg, Duitsland van Kirsten Lierop - WaarBenJij.nu

Dag 4.11 - geen snowboardweer

Door: Kirsten

Blijf op de hoogte en volg Kirsten

15 Januari 2015 | Duitsland, Winterberg

Heerlijk ontbeten vanochtend met knapperige broodjes, ei, spek, croissantjes...hmm, krijgen jullie al trek? In het restaurant hebben wij deze dagen jawel onze vaste tafel met een kinderstoel voor onze prinses. Een echte loungestoel. Op een paar jongere stellen na zitten de tafels vol met senioren uit de touringbus. Oh, o waar zijn we beland, haha.

Om 11:00 uur staat er een huifkar-tocht op het programma door de omgeving. Waar wij ons natuurlijk als goede gasten voor hebben opgegeven. Kunnen we mooi met z’n drieën doen voordat Adriaan de piste op gaat. Helaas wordt dit later afgebeld. Er waren te weinig aanmeldingen...dus hop in de benenwagen op naar het dorp, want bewegen blijft het devies. Helaas is het behoorlijk aan het regenen en de sneeuw smelt weg voor onze ogen. Wat jammer. Dat is slecht nieuws voor de pistes en dus slecht nieuws voor Adriaan. Het snowboarden wordt uitgesteld. Na een kop soep trekken wij daarom in bed de warme dekens om ons heen. Even uitrusten.

Tot we om half vijf de aprés-ski bar horen. De Gebroeders Ko treden op! Jawohl! Schoenen aan, Fleur mee, tijd voor een biertje. De muziek van ‘Cowboy und Indianer’ tot aan ‘Wir wollen die Eisbaren sehen’ staat helaas toch echt te hard voor onze kleine meid dus we ruilen de locatie in voor de bar in het hotel. Heerlijk burgerlijk, zitten we weer tussen de 50+ -ers aan de bar. Morgen eens kijken of we baby-oordoppen kunnen kopen.

Fleur nog even snel naar bed voor papa en mama uit eten gaan in de Kartoffeln-Stube. De teddybeer wordt eerst nog even bijgepraat over alles wat ze heeft meegemaakt vandaag en daarna valt ze heerlijk in slaap. In de kamer onder ons bevindt zich een ware schlager zanger – en zo grinniken wij als we worden ge-entertained met ‘Du, nur du allein sollst heut' nacht meine königin sein’.

Ik heb mijn pruik trouwens mee tijdens deze mini-vakantie. En zet deze dan ook op en af – net hoe ik er zin in heb. Gisteren zag ik Belgische gasten, die mij eerder met mutsje op hadden gezien, al raar kijken toen Adriaan ineens met mij - met haren - de bar binnen kwam. Ben benieuwd wat ze dachten. Of ze gezien hebben dat ik het was. En hoe de kamermeiden op hebben gekeken toen ze de pruik hier op tafel zagen staan. Zouden ze hem op gezet hebben en een dansje hebben gemaakt door de kamer – net zoals in Devious Maids? Gespeeld hebben dat ze iemand anders waren? Of hem afgestoft hebben? Haha, wat zouden ze nog meer voor rariteiten in deze kamers tegenkomen?

Dag 4.11 - #tabletten: 5, #prikken: 0

  • 15 Januari 2015 - 21:51

    Monique:

    Wat zal het fijn zijn, even met z'n drieën eruit! Viel spass!

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Verslag uit: Duitsland, Winterberg

I'm a survivor!

Ik heb dit dagboek in het leven geroepen om deze hele nare nachtmerrie van me af te kunnen schrijven en te delen met wie het wil lezen. Zodat ik als ik straks oud, grijs en rimpelig ben nog eens terug kan kijken op deze extreem uitdagende periode in mijn leven. En zal kunnen zeggen hoe sterk ik me hier door heen heb gevochten samen met iedereen om me heen. Trots op Fleur, Adriaan en mijn familie en vrienden. Het zullen tranentrekkende stukjes zijn, waarin ik niets onbenoemd zal laten maar ook met kracht, humor en hoop. Ik schrijf dit dagboek dan echt voor mij en voor mij alleen om alles een plekje te kunnen geven. Kies er zelf voor of en wat je wil lezen.

Ik bereid me voor op een hele heftige strijd, een 'survival of the fittest' ;-), een soort van vierde wereldoorlog die hier in het Jeroen Bosch Ziekenhuis gewonnen gaat worden. Ik voel me sterk en strijdbaar. Laat die stomme klote kankercellen maar komen. Dat jullie het vast weten. Ik ga deze oorlog winnen!!!

Positiviteit en mentale kracht gaan mij hier door heen slepen. Hier heb ik jullie dan ook hard bij nodig want het wordt een zeer lange weg vol met obstakels. En hiervoor heb ik al een aantal leuke opdrachten bedacht voor degenen die willen :-p. Maar naast de tranen wil ik vooral genieten van het leven en lachen veel lachen. Mocht ik ondanks alles niet veel tijd meer hebben dan wil ik van elke dag een feestje maken.

Ik heb een heel mooi doel om voor te strijden – onze lieve dochter Fleur.

Opdracht 1: voor degene die dit lezen: geniet van elke dag – het is nu weer eens pijnlijk duidelijk geworden dat dit echt belangrijk is. Beloof mij dat jullie dubbel gaan genieten - ook voor mij - tot ik het zo meteen zelf weer kan! Vooral delen die mooie verhalen, foto's en flauwe grappen dat biedt ons de nodige afleiding.

Laat de strijd beginnen! Wij zijn er klaar voor.


Dag 1

Acht weken na de bevalling van mijn dochter Fleur was ik nog steeds niet hersteld. Er volgde een uitgebreid bloedonderzoek. 's Middags had ik vier gemiste oproepen van de huisarts. Ik werd meteen doorgestuurd naar de Eerste Hulp. Binnen het uur werd er gesproken over een opname, beenmergpunctie en het stoppen met borstvoeding. Het bloedonderzoek wees in een bepaalde richting.

Het was foute boel! De volgende ochtend werd mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid. Ik had Acute Lymfatische Leukemie. Overlevingskansen 30-40%. BAM! Daar zit je dan als kersverse moeder, 32 jaar oud, vol met ambities en dromen. Ga ik dood? Zal ik mijn dochter zien opgroeien? Vanaf moment één besloot ik dat ik bij de overlevers hoor. “Fleur, mama gaat voor jou en papa vechten! HARD, HEEL HARD!”.

En zo zit je van het een op het andere moment in een héle slechte B-film. Een film waarin ik probeer te overleven, ik als controlfreak de complete controle over mijn lijf en leven kwijt ben, mijn partner ineens papa én mama is voor Fleur, voor mij zorgt, fulltime werkt, en alle andere dingen regelt. Ons leven staat compleet op zijn kop.

Om alles een plekje te kunnen geven hou ik een blog bij. Hierin kan ik mijn angsten, frustraties en geluksmomenten met familie en vrienden delen. Want je bent ineens kankerpatiënt. Ja, zo eentje waar mensen op straat of in de supermarkt naar kijken. Door de chemotherapie wordt je eerst zieker gemaakt om beter te kunnen worden. Met alle bijwerkingen van dien. Als de artsen en verpleegkundigen in mijn 'Winning Team' van de hematologie afdeling in het Jeroen Bosch Ziekenhuis zorgen dat mijn lijf het blijft doen, zorg ik voor de mentale geestkracht! Ik voel me sterk en strijdbaar. Laat die stomme klote kankercellen maar komen. Dat jullie het vast weten. Ik ga deze oorlog winnen!!!

Recente Reisverslagen:

21 Februari 2017

The End deel 2 - PAC loos

14 Februari 2017

The End - heel erg bedankt allemaal!

14 Februari 2017

Dag 7.12.28 - SHOCKING FACTS

13 Februari 2017

Een overzicht van de afgelopen 2 jaar en 8 maanden

13 Februari 2017

Lessons learned 8 - Donoren
Kirsten

Actief sinds 05 Juli 2014
Verslag gelezen: 606
Totaal aantal bezoekers 207672

Voorgaande reizen:

04 Juli 2014 - 03 Juli 2019

I'm a survivor!

Landen bezocht: