Dag 6.6.20 - Mijn tweede debuut in de Swim Special
Door: Kirsten
Blijf op de hoogte en volg Kirsten
06 September 2015 | Nederland, 's-Hertogenbosch
Hieronder de tekst, omdat deze waarschijnlijk op de foto niet helemaal goed te lezen zal zijn.
Onderschat nooit een Kán-kerpatiënt!
“Het afgelopen jaar bestond voor mij uit 30 chemokuren, 211 prikken, 10 beenmergpuncties, 23 ruggenprikken en 2880 tabletten. Welcome to my world!” Acht weken na mijn bevalling ben ik gediagnosticeerd met acute lymfatische leukemie. BAM! Overlevingskansen 30-40%. BAM! 3 jaar lang chemotherapie. BAM!
Van de ene op de andere dag van gezonde 32 jarige kersverse moeder en ambitieuze vrouw met vele toekomstdromen naar kale dikke kankerpatiënt met een toekomstperspectief die elke maand weer opnieuw wordt bepaald door mijn bloed. Wie had vorig jaar gedacht dat ik kaal zou worden, 9 kilo zou aankomen door de medicijnen, niet meer zou kunnen traplopen, fulltime mantelzorg nodig zou hebben, frequent bezoeker zou worden van de Spoedeisende Hulp, ik zelf chemospuiten in mijn buik zou zetten? Ik niet! Maar, onderschat nooit een kán-kerpatiënt...IK BEN ER NOG!
Het afgelopen jaar is zo onwerkelijk. Zo dichtbij en ver weg tegelijkertijd. Ik kan me de eerste weken in het ziekenhuis niet meer herinneren. Terwijl ik de frustratie van niet kunnen traplopen meteen weer in mijn lijf kan voelen. De mentale vechtlust die ik toen voelde en vanaf dag 1 heb gehad. Terwijl je lijf zo kapot is dat een paar treden traplopen enkel lukt op mentale kracht. Kon ik met moeite de 5 meter van mijn bed naar de wc lopen, hielp Adriaan mij met het aantrekken van mijn onderbroek omdat ik mijn been niet zo hoog kon optillen...had ik een vollemaansgezicht door de enorm hoge doseringen prednison. Ik zie mezelf nog zitten op mijn bed. Gadverdamme. Wat voelde ik me toen slecht.
Wat ben ik boos geweest. Waarom moest dit mij gebeuren? Zo snel na de bevalling van Fleur...? Waarom ik? Waarom nu? Ik heb nooit gerookt, weinig alcohol gedronken, altijd gesport en gezond gegeten. Het bewijst maar weer dat echt iedereen ziek kan worden. Inmiddels ben ik 1 jaar kankervrij! De komende jaren worden spannend of dit ook zo blijft.
Van één ding zijn we allemaal zeker, dood gaan we allemaal. Enkel het tijdstip waarop is ons niet bekend. En dit tijdstip kan soms eng dichtbij komen. Ambities en toekomstdromen doen er ineens niet meer toe. Er is maar één ding belangrijk en dat is beter worden. Daarom doe ik mee met Swim to Fight Cancer. Voor meer onderzoek en betere overlevingskansen.
Geïnteresseerd in mijn verhaal? Check mijn blog op: survivalofthefittest.waarbenjij.nu
-
06 September 2015 - 19:34
Saskia:
Mooi opgeschreven Kirsten, mag je zeker trots op zijn! Liefs, Saskia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley