Dag 6.09.26 - Toevalstreffer?

We hebben gisteren weer een enerverende dag gehad. En ik zal maar meteen met de deur in huis vallen. Donderdagavond voelde ik een knobbeltje in mijn linkerborst. Hmm...Adriaan voelde het ook. Shit. En nu? Net ongesteld geweest misschien zijn het gewoon wat onrustige borsten? Ik heb redelijk geslapen maar de volgende ochtend zat het me toch nog steeds niet helemaal lekker zo voor het weekend voor de deur.

En dus volgde een telefoontje naar mijn oncologisch verpleegkundige. Ze zou overleggen met een oncoloog of ze dit verder wilden onderzoeken. Aan de telefoon probeert ze me gerust te stellen. Bij 90% van de vrouwen met een knobbeltje is er niets aan de hand of is het iets goedaardigs. Daarbij heb ik natuurlijk een bak aan chemotherapie gehad dus zou het heel bijzonder zijn als dit wel iets is. In mijn achterhoofd denk ik, ja dat klopt, maar daar zaten ook medicamenten bij die in zeldzame gevallen kanker kunnen veroorzaken, ....er wordt zo gesleuteld aan mijn lijf nu...Rationeel snap ik wat ze zegt, emotioneel is het een ander verhaal en wordt ik 1,5 jaar terug in de tijd gegooid. Een uur later word ik gebeld dat ik meteen mag komen. Ze heeft meteen goed doorgepakt met een collega van het borstcentrum. Adriaan was naar zijn werk, ik dus alleen thuis met Fleur en de klusjesman die de spotjes aan het repareren was in de keuken. Gelukkig was hij net klaar. De klusjesman dus redelijk prompt de deur uitgewerkt. "Ja ik stuur je nog een mail, bedankt hé!". Fleur snel aangekleed, tas ingepakt en hup naar het ziekenhuis. Zekerheid voor alles. Mijn kop in het zand steken heeft geen enkele zin. Dus dan er maar vol tegen aan. Of zoals ze in Drenthe zeggen: de kop dr veur! En in dit geval dus alleen, want zo snel konden mijn ouders of Adriaan niet in Den Bosch zijn. Dat is dan maar even zo. Ik heb hopelijk voor hetere vuren gestaan. Toch voel je je op zo'n moment weer heel klein en kwetsbaar. Bij de röntgen afdeling kon ik meteen naar binnen.

Eerst werd er een mammografie gemaakt. Nou heb ik het idee dat mijn borsten wat onrustiger zijn dus ik checkte nog even of ze een foto zou maken van beide borsten. Het blijkt de standaard procedure te zijn. Fijn! Weer een gratis APK check. Alhoewel ik deze liever had over geslagen. De verpleegkundige checkt of er met een port-a-cath wel een mammografie gemaakt mag worden. Dit kon gelukkig. Ik was eigenlijk best bang voor de pijn van de mammografie, maar dit viel me enorm mee. Wel weer lekker intiem. Een verpleegkundige die achter je staat je borst vast heeft en 'begeleidt' onder de glazen plaat. Met haar voet het pedaal bestuurt waarmee de druk gereguleerd wordt. Echt pijn heeft het niet gedaan. Meer een vervelend soort druk. Fleur heeft om het hoekje van de deur enorm lief gespeeld in de buggy. Af en toe om het hoekje gekeken waar haar mama nu weer in vredesnaam mee bezig was.

Toen door naar de echo. Oké. In eerste instantie werd het bultje goed bekeken. Daarna de rest van mijn linkerborst. Geen verontrustende zaken. De opluchting volgde. Het knobbeltje is waarschijnlijk een combinatie van een lymfekliertje en een vetbultje geloof ik. Inmiddels was de verpleegkundige Fleur haar fruithapje aan het geven en zoet aan het houden met een papiertje. Ook mijn andere borst werd bekeken. En toen bleef de radioloog ineens toch wat langer hangen op een plekje. De doorbloeding werd gecheckt. Hmm. De supervisor werd er bij gehaald. Nou zit er dus ook een bobbeltje in mijn rechterborst waarvan ze denken dat het een lymfekliertje is. Echter bij een lymfekliertje is er een stroompje in- en uitwaarts van bloed en dat was hier niet te zien. Het lijkt qua zicht wel op een lymfekliertje. Is glad, geen gekke uitlopers, het beweegt mee, zit niet vast....in mijn oksels zitten geen verdachte klieren...Dus. Alles lijkt erop dat het niets verontrustends is. Een toevalstreffer noemen ze het. We kunnen het in de gaten houden en je over 6 maanden terug laten komen op controle. Of zei de supervisor "ik ben zelf rechtlijnig, en dan zetten we er een naald in, halen wat weefsel weg en dan hebben we duidelijkheid." Jullie kunnen wellicht al raden voor welke optie ik gegaan ben. Duidelijkheid! Het afnemen van het biopt vond ik net wat teveel om alleen te doen, maar gelukkig kon ik om 14:00 uur gisteren terug komen. Top! Adriaan en mijn ouders waren inmiddels allebei onderweg naar Den Bosch. Pff. Heb ik weer. Het is onderhand toch ook wel een keer klaar. De rek en de flexibiliteit zijn er een beetje vanaf aan het raken. Mijn tranen heb ik nog net in weten te houden voor Fleur.

Je zult het net zien. Huis gekocht. Stabiel bloedbeeld. Eindelijk weer hoop op een gezonde toekomst en dan dit. Pff. Ik denk nog. Wat fijn die fotoshoot van 2 weken geleden. Mocht ik weer aan de chemokuren moeten dan heb ik in ieder geval weer leuke foto's van mezelf mét haren. Tja. Hersenkronkels gaan dan weer heel snel.

Op de gang wachten. Er werd meteen een gesprek gepland met de verpleegkundig specialist van het borstcentrum. Uiteindelijk heb ik daar nog een half uur op gewacht. Fleur werd wat jengelig en had er geen zin meer in. Op het moment dat ik binnen werd geroepen hoorde ik iemand hard 'Kirsten' door de gang roepen. Mama! En papa erachter aan. Poeh gelukkig. Hai! Enigzins ge-emotioneerd. Nu hoef ik me ook niet meer groot te houden. Papa blijft op de gang met Fleur.

Eenmaal binnen wordt er nog meer uitgelegd over hoe het afnemen van een biopt in z'n werk gaat, en wil ze achtergrondinformatie. "Komt borstkanker in de familie voor?, Hoe oud was die persoon?, Wat is je cupmaat? Nou ja - handjevol ;p? Lengte, gewicht alles wordt weer gecheckt en genoteerd. Inmiddels is ook Adriaan er. Mijn hulptroepen, wederom aan mij zijde! Mocht er iets aan de hand zijn dan zal dit ook een apart traject worden, los van de leukemie. Waarbij er natuurlijk wel goed met elkaar overlegd zal worden. Ook deze verpleegkundige wil voelen. Ook zij probeert me gerust te stellen. Het voelt glad aan, je kunt het bewegen. Er is geen sterke verdenking. Maar we weten niet wat het dan is, dus we willen het zeker weten. Helemaal mee eens!

Naar huis. Met moeite eet ik twee boterhammen weg. Snel even het angstzweet wegspoelen onder de douche.

Om 14:00 uur weer terug. Wederom mogen we meteen naar binnen. Helaas blijkt de radioloog nog bezig te zijn op een andere kamer. Dus wacht ik met ontbloot bovenlijf met een handdoekje erop 20 minuten. En wachten op een vervelende procedure duurt heel lang...Eindelijk, hij is er. "Hoi, we gaan dit samen doen!", dat klinkt al goed. Ik geef aan dat ik best wel wat gewend ben, maar niet wil kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Hij verdoofd eerst de huid. Uiteindelijk verdoofd hij de hele weg naar het 'waarschijnlijke' a-typische lymfekliertje. Dat is wel heel erg relaxed! Dan voel ik waarschijnlijk zo meteen ook echt niets meer. Een meevaller! De verdoving brandt een beetje maar is prima vol te houden.

Adriaan zit naast me en houdt mijn hand vast. De radioloog checkt of de verdoving werkt. Nu maakt hij een sneetje in de huid voor de dikkere naald. Ik probeer continue ontspannen te blijven liggen. Hoe rustiger ik ben, hoe relaxter het is voor de radioloog en hoe eerder ik hopelijk klaar ben. Ik vraag nog aan hem of hij met één keer prikken met de dikke naald de gewenste drie hapjes uit het plekje kan weghalen. Hij zegt dat dat inderdaad gebeurt. Op naar de volgende stap. De dikke naald. Ik kijk niet - hou mijn ogen dicht. Spannend. Zou het zeer doen? Gelukkig niet! Wel blijkt het een enorm gepongel om bij het plekje te komen. Hij trekt en duwt aan mijn borst om door het klierweefsel heen te komen. Voelt niet relaxt, maar doet geen pijn. Het kost hem duidelijk moeite. Eindelijk bij het einddoel aangekomen telt hij af. 3, 2, 1 - dan klinkt er een hard geluid zoals dat van een nietmachine en wordt er dus een hapje uit het weefsel genomen. Wederom geen pijn. Joehoe! Dit ga ik volhouden. Adriaan wordt het teveel en wacht verder op de gang. Een kleine warme kamer met veel mensen. En dat hij omvalt is natuurlijk wel het laatste wat we willen. Daar lig ik dus, nu alleen. Vraag de verpleegkundige of ik nu haar hand mag vasthouden. Dat mag. Helaas blijkt de radioloog mij verkeerd te hebben begrepen. Hij haalt na elk hapje de naald er uit, om hem er vervolgens opnieuw in te steken via hetzelfde kanaal. Maar ja, dat is natuurlijk een lastig verhaal. Elke volgende keer is het dus wederom getrek, geduw en gepongel om op de goede plaats aan te komen. Eindelijk zijn we klaar. Een marker (een metalen wokkeltje van 3mm) hoeft 'gelukkig' (of niet gelukkig - dat zal later blijken) niet geplaatst te worden, want het plekje is nog groot genoeg om terug te vinden.

Zwaluwstaartjes worden gebruikt om het sneetje dicht te houden. Het ziet er netjes uit. De verpleegkundige heeft tussen de 'hapjes' door het wondje dichtgedrukt om een bloeduitstorting te voorkomen. Nu een verbandje erop. 's Nachts met een bh aan slapen, niet sporten, niet douchen, geen deo, en Fleur niet optillen. Adriaan zegt nog, nu mag ik er zeker een week niet aanzitten?!?

Ik zit dus nu op de bank, met een beurse borst. Mezelf koest te houden. Alles te overdenken en te laten bezinken. Volgende week woensdag volgt de afspraak met de chirurg voor de uitslag. We zijn rustig, maar natuurlijk ben je er in je hoofd toch mee bezig. Het zal toch niet?!?

Gewicht 65,7 kilo

Dag 6.9.22 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 6.9.23 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 6.9.24 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 6.9.25 - #tabletten: 9, #prikken: 4 (paracetamol 4x)
Dag 6.9.26 - #tabletten: 7, #prikken: 0 (paracetamol 2x)