Dag 53 - ik baal als een stekker - Reisverslag uit 's-Hertogenbosch, Nederland van Kirsten Lierop - WaarBenJij.nu Dag 53 - ik baal als een stekker - Reisverslag uit 's-Hertogenbosch, Nederland van Kirsten Lierop - WaarBenJij.nu

Dag 53 - ik baal als een stekker

Door: Kirsten

Blijf op de hoogte en volg Kirsten

28 Augustus 2014 | Nederland, 's-Hertogenbosch

Vanochtend weer bloed geprikt. Thuis gekomen, samen met mam Fleur in bad gedaan. Tijdens het badderen word ik gebeld door de hematoloog. Hij valt meteen met de deur in huis. Ik heb een probleem met mijn lever. Bepaalde leverwaardes zijn verbeterd, andere zijn weer slechter geworden. Gelaten hoor ik het aan. De ALAT zit weer op 157. En de arts heeft hier ook niet echt een verklaring voor. Afwachten is het devies.

Na het gesprek bedenk ik me dat de ALAT waarde wellicht door de ruggenprik of de tabletjes (om de MTX te neutraliseren mocht deze onverhoopt toch in de bloedbaan heen komen) omhoog kan zijn gegaan? Toch de arts nog maar eens terugbellen. En daarbij heb ik ook nog galstenen wat dit ook kan beïnvloeden. Gelukkig krijg ik Grote Smurf later nog te pakken. Hij geeft aan dat dit niet zou kunnen. M.b.t. de galstenen zijn de leverwaardes die dit zouden moeten aantonen juist verbeterd dus dat zal waarschijnlijk ook de oorzaak niet zijn.

Lastig zeg. Ook de artsen staan volgens mij nu voor een klein raadsel. Het advies voor nu is stoppen met alle tabletten die ik nu slik en nog een keer terug voor aanvullend bloedonderzoek op o.a. hepatitis. Dit keer gaat er bij de bloedafname helaas iets mis met de nummertjes waardoor ik uit de rij 'val'. Zo zie ik veel mensen voorgaan die na mij binnen gekomen zijn. Uiteindelijk toch maar eens vragen. Ja inderdaad ze zien mijn nummer niet meer in de rij staan. Ik word door de baliemedewerker meegenomen naar de bloedcabines. Hier kom ik een van de mannelijke labmedewerkers tegen die eerder voor mij door de knieën ging ;-p. Hij hoort het verhaal en biedt meteen aan om mij te prikken. Wederom 'spot on' - vandaag dus in ieder geval geluk met het bloedprikken.

Als we naar huis rijden en mijn moeder vraagt: "Wat eten we vanavond?" antwoord ik doodleuk: 'Levertjes'.

Helaas dus geen extra verjaardagscadeau voor mij morgen. En ik baal als een stekker. Wie had gedacht dat de ALAT waarde ook weer omhoog zou kunnen gaan? En zo heb ik dus op dit moment geen zin in mijn verjaardag. Ben ik door het stoppen met de medicijnen dus ook vatbaarder voor infecties en moet ik dus helemaal uitkijken.

Morgen die 33 kaarsjes dus maar met Adriaan, Fleur en papa en mama uitblazen. Een gezonde mens heeft 1001 wensen, een zieke mens heeft er maar 1. Ik ga morgen 33 keer dezelfde wens wensen. 33 keer raden welke!

Dag 53: #prikken: 2, #tabletten: 6
Dag 52: # prikken: 0, tabletten: 7

  • 28 Augustus 2014 - 21:04

    Marleen:

    Hoi Kirsten,
    Dat was dan niet zo'n handig berichtje van mij eerder vandaag.
    Ik heb vandaag weer les gehad in los werken met paarden en ga jouw levertje nu vergelijken met een paard. Hij moet leren wijken voor druk, de druk dat hij niet zijn eigen zin mag doen, maar dat hij mee moet gaan werken in Kirsten's Winning team. Op dit moment snapt hij dit nog niet, maar blijf hem liefdevol maar zeer resoluut toespreken. Dan zal dit zijn laatste stuiptrekking zijn voordat in volle overgave met jou mee gaat vechten.
    Kop op meid, je doet het fantastisch! Laat je niet uit het veld slaan door deze tegenslag.
    Morgen ga je het leven vieren! En iedereen zingt heel hard Lang zal Kirsten leven, lang zal Kirsten leven in de gloria

  • 29 Augustus 2014 - 07:25

    Thieu, Colmar:

    Hi Kirsten,
    heel hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag. Je doet het helemaal goed, zodat ik geen twijfels heb, dat het allemaal goed afloopt. Verder kop op!

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Verslag uit: Nederland, 's-Hertogenbosch

I'm a survivor!

Ik heb dit dagboek in het leven geroepen om deze hele nare nachtmerrie van me af te kunnen schrijven en te delen met wie het wil lezen. Zodat ik als ik straks oud, grijs en rimpelig ben nog eens terug kan kijken op deze extreem uitdagende periode in mijn leven. En zal kunnen zeggen hoe sterk ik me hier door heen heb gevochten samen met iedereen om me heen. Trots op Fleur, Adriaan en mijn familie en vrienden. Het zullen tranentrekkende stukjes zijn, waarin ik niets onbenoemd zal laten maar ook met kracht, humor en hoop. Ik schrijf dit dagboek dan echt voor mij en voor mij alleen om alles een plekje te kunnen geven. Kies er zelf voor of en wat je wil lezen.

Ik bereid me voor op een hele heftige strijd, een 'survival of the fittest' ;-), een soort van vierde wereldoorlog die hier in het Jeroen Bosch Ziekenhuis gewonnen gaat worden. Ik voel me sterk en strijdbaar. Laat die stomme klote kankercellen maar komen. Dat jullie het vast weten. Ik ga deze oorlog winnen!!!

Positiviteit en mentale kracht gaan mij hier door heen slepen. Hier heb ik jullie dan ook hard bij nodig want het wordt een zeer lange weg vol met obstakels. En hiervoor heb ik al een aantal leuke opdrachten bedacht voor degenen die willen :-p. Maar naast de tranen wil ik vooral genieten van het leven en lachen veel lachen. Mocht ik ondanks alles niet veel tijd meer hebben dan wil ik van elke dag een feestje maken.

Ik heb een heel mooi doel om voor te strijden – onze lieve dochter Fleur.

Opdracht 1: voor degene die dit lezen: geniet van elke dag – het is nu weer eens pijnlijk duidelijk geworden dat dit echt belangrijk is. Beloof mij dat jullie dubbel gaan genieten - ook voor mij - tot ik het zo meteen zelf weer kan! Vooral delen die mooie verhalen, foto's en flauwe grappen dat biedt ons de nodige afleiding.

Laat de strijd beginnen! Wij zijn er klaar voor.


Dag 1

Acht weken na de bevalling van mijn dochter Fleur was ik nog steeds niet hersteld. Er volgde een uitgebreid bloedonderzoek. 's Middags had ik vier gemiste oproepen van de huisarts. Ik werd meteen doorgestuurd naar de Eerste Hulp. Binnen het uur werd er gesproken over een opname, beenmergpunctie en het stoppen met borstvoeding. Het bloedonderzoek wees in een bepaalde richting.

Het was foute boel! De volgende ochtend werd mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid. Ik had Acute Lymfatische Leukemie. Overlevingskansen 30-40%. BAM! Daar zit je dan als kersverse moeder, 32 jaar oud, vol met ambities en dromen. Ga ik dood? Zal ik mijn dochter zien opgroeien? Vanaf moment één besloot ik dat ik bij de overlevers hoor. “Fleur, mama gaat voor jou en papa vechten! HARD, HEEL HARD!”.

En zo zit je van het een op het andere moment in een héle slechte B-film. Een film waarin ik probeer te overleven, ik als controlfreak de complete controle over mijn lijf en leven kwijt ben, mijn partner ineens papa én mama is voor Fleur, voor mij zorgt, fulltime werkt, en alle andere dingen regelt. Ons leven staat compleet op zijn kop.

Om alles een plekje te kunnen geven hou ik een blog bij. Hierin kan ik mijn angsten, frustraties en geluksmomenten met familie en vrienden delen. Want je bent ineens kankerpatiënt. Ja, zo eentje waar mensen op straat of in de supermarkt naar kijken. Door de chemotherapie wordt je eerst zieker gemaakt om beter te kunnen worden. Met alle bijwerkingen van dien. Als de artsen en verpleegkundigen in mijn 'Winning Team' van de hematologie afdeling in het Jeroen Bosch Ziekenhuis zorgen dat mijn lijf het blijft doen, zorg ik voor de mentale geestkracht! Ik voel me sterk en strijdbaar. Laat die stomme klote kankercellen maar komen. Dat jullie het vast weten. Ik ga deze oorlog winnen!!!

Recente Reisverslagen:

21 Februari 2017

The End deel 2 - PAC loos

14 Februari 2017

The End - heel erg bedankt allemaal!

14 Februari 2017

Dag 7.12.28 - SHOCKING FACTS

13 Februari 2017

Een overzicht van de afgelopen 2 jaar en 8 maanden

13 Februari 2017

Lessons learned 8 - Donoren
Kirsten

Actief sinds 05 Juli 2014
Verslag gelezen: 756
Totaal aantal bezoekers 207778

Voorgaande reizen:

04 Juli 2014 - 03 Juli 2019

I'm a survivor!

Landen bezocht: