Dag 4.1 - Overzicht fase 4 - Reisverslag uit 's-Hertogenbosch, Nederland van Kirsten Lierop - WaarBenJij.nu Dag 4.1 - Overzicht fase 4 - Reisverslag uit 's-Hertogenbosch, Nederland van Kirsten Lierop - WaarBenJij.nu

Dag 4.1 - Overzicht fase 4

Blijf op de hoogte en volg Kirsten

06 Januari 2015 | Nederland, 's-Hertogenbosch

Een nieuwe ronde, nieuwe kansen. Deze fase duurt een maand en is heel overzichtelijk:

Dag 1: Vincristine (de Benidorm Basterd), MTX & ruggenprik
Dag 15: Vincristine, MTX & ruggenprik (?)

En daarnaast...

Tabletten:
Prednison (daar is hij weer!) - dag 1 t/m 7
6-Mercaptopurine - dag 1 t/m 21

Dat betekent dus twee keer een week het ziekenhuis in. Gisteravond ben ik opgenomen. Vannacht zijn we begonnen met de spoeling. Ik heb gevraagd of we nog iets eerder konden beginnen om te proberen om de PH test van mijn urine morgen succesvol te halen. Dan hoeft dat zakje pure natriumbicarbonaat er wellicht niet aan...En dus starten we om 00:00, 2 uur eerder dan gepland.

Het was een woelige nacht. Rond 00:15 werd de spoeling eraan gehangen. Daarna vooral liggen draaien. Tot ik wakker werd van het ontbijt en een bijzonder mooie zonsopkomst. Room with a view! Wat mooi!

De dagelijkse routine begon. Douchen, ontbijten, de controles. Temperatuur - check, pols - check, bloeddruk - hm die kon niet gemeten worden...tot drie keer toe. "Kirsten tot wanneer heb je de antibiotica geslikt?" Tot gisteren. Hoezo..het kwartje viel bij mij wat later. Achteraf gezien kon ik het me van de vorige kuur wel herinneren. Ik had drie dagen voor de kuur moeten stoppen. Belletjes volgden met Smurfin. Ik baalde als een stekker, want ik weet dat er iemand anders eerder voor naar huis gestuurd is in het verleden. Dus de prednison die ik inmiddels gekregen had liet ik nog even staan. Geen medicijnen mijn lijf in voor we weten of we door kunnen. Het verlossende woord. Ik mag toch door. De antibiotica versterkt de werking van de MTX waardoor ik een grotere beenmergdepressie zou kunnen krijgen. Verlaging van mijn witte bloedcellen en bloedplaatjes. Naja oké. We gaan het wel zien.

Dan komt de visite. De zaalarts legt mij uit wat we gaan doen. De infusen worden aangesloten en ik krijg LP's. "LP's?" zeg ik, wat is dat? Lumbaalpuncties. Waarschijnlijk weten 9 van de 10 mensen in Nederland dan nog niet wat het is...ruggenprikken bedoelde hij. "Ja dat weet ik." "Heb je die wel eens eerder gehad?". Och ja...

Tegelijkertijd wordt de Vincristine aangesloten. Net voordat hij aangaat vraag ik nog of het een halve dosering is zoals ik de laatste paar keer heb gehad. Helaas - het is de volledige dosering. "Willen jullie dat nog even checken?". Dat komt natuurlijk omdat Potige Smurf het recept heeft uitgeschreven en hier waarschijnlijk niet van op de hoogte is. Uiteindelijk wordt er met Smurfin besloten om de helft te geven. Fijn, dan krijg ik waarschijnlijk geen last van een doof gevoel in mijn vingers. Nou poeh. Mijn basismedicatie moet ik uiteindelijk toch zelf meenemen. Ik merk dat ik dat lastig vind, want als ik die dus had meegenomen had ik vanochtend ook de antibiotica ingenomen. Nu heeft het verpleegkundig personeel natuurlijk minder zicht op mijn medicijnen. Gelukkig slik ik nu nog maar 1 pil dus dat is makkelijk te onthouden.

De fraxiparine spuitjes hoef ik gelukkig niet te zetten. En daar ben ik heel blij mee. Genoeg spuiten in mijn buik gehad het afgelopen half jaar met blauwe plekken als gevolg. Dan komt Grote Smurf nog op visite. Fijn om hem weer te zien. Ik vertel hem het verhaal van vanochtend.. Tja dat soort dingen kunnen gebeuren...ik blijf het een lastig verhaal vinden. Zaken als stoppen met antibiotica zouden volgens mij op standaard recepten moeten staan van de studie zodat dit niet vergeten kan worden. Waarschijnlijk staat dit er wel op, maar wordt dit toch in de haast vergeten of overheen gelezen. Het zou fijn zijn als hier vanuit het ziekenhuis een controle systeem op bedacht zou kunnen worden. En zo vertel ik ook het verhaal van de Vincristine. En aangezien ik momenteel geen last heb van mijn vingers besluit hij alsnog om de andere helft Vincristine ook nog te geven. Het is een belangrijk middel van mijn behandeling.

Ik ben moe. Moe van het nadenken, Moe van alle gesprekken. Moe van het continue toch op blijven letten of dingen goed gaan.

Vanaf vandaag krijg ik weer andere chemotabletten die ik niet mag innemen met melkproducten. Ik dubbel check met de diëtiste nog even wat we hier precies onder verstaan. Gelukkig is het enkel melk, vla, pudding, yoghurt, chocolademelk enz. Melkchocolade mag vast wel ;p. Ook praten we over mijn gewicht en mijn prednison eetbuien. Een fijn gesprek, ze erkent het probleem. Patiënten met een dergelijke hoge dosering krijgen echt vetzucht en vreetbuien die niet tegen te houden zijn. Een tomaat is niet voldoende, je lijf wil dan echt 'volle' producten. Ze heeft als tip om vaker kleine eetmomenten over de dag te pakken. Om zo dat koekiemonster voor te zijn. Goede tip. Ga ik proberen.

Geluksmomentje van de dag: Knels en Riet komen met Fleur. Van papa en mama heb ik een ballon via de post ontvangen. En zo zit ik na de vieze poepbroek (ja die gaan helaas gewoon door...) met Fleur op bed met de ballon te boksen. Heerlijk. Even knuffelen met mijn dochter.

#tabletten: 8, #prikken: 0

  • 06 Januari 2015 - 20:15

    Mariska :

    Het is ook om moe van te worden...alles zelf in de gaten moeten houden. Fouten worden gemaakt, maar het zijn er wel veel... gelukkig is er niks mis met jouw geheugen en kun jij je staande houden in deze medische wanorde. Petje (of haarstukje ;-) )af hoor! Mocht je nog een baan ambiëren in de zorg, als dit nare verhaal.achter je ligt ...meer kennis (en ervaring )dan wie dan ook!
    Wat kleuren Fleur en jij leuk samen in die rode shirts. Duidelijk moeder en dochter! Prachtig mooi! En cliché. ...wat wordt ze groot!...
    Tot donderdag meis en succes!!
    X Maris

  • 08 Januari 2015 - 10:49

    Olga (familie):

    Wat een ellende dat je zelf qua medicatie super alert moet zijn, of alles wel goed gaat.
    Snap dat je daar moe van wordt, want je hebt je energie hard zat nodig.

    Lieve Kirsten, denk veel aan je en zet m op....!!

    Wat is Fleur toch een knapperd....geniet van d'r !

    Dikke knuffel....xxxx

  • 08 Januari 2015 - 19:05

    Rita:

    Ik heb net je berichten van deze week gelezen en wat een goed begin van 2015: schoon het nieuwe jaar in is het beste nieuws dat je kon melden. Ik hoop dat dit je de kracht geeft om al die hobbels weer te nemen die op je pad komen.

    Liefs, ook van André, Rita

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Verslag uit: Nederland, 's-Hertogenbosch

I'm a survivor!

Ik heb dit dagboek in het leven geroepen om deze hele nare nachtmerrie van me af te kunnen schrijven en te delen met wie het wil lezen. Zodat ik als ik straks oud, grijs en rimpelig ben nog eens terug kan kijken op deze extreem uitdagende periode in mijn leven. En zal kunnen zeggen hoe sterk ik me hier door heen heb gevochten samen met iedereen om me heen. Trots op Fleur, Adriaan en mijn familie en vrienden. Het zullen tranentrekkende stukjes zijn, waarin ik niets onbenoemd zal laten maar ook met kracht, humor en hoop. Ik schrijf dit dagboek dan echt voor mij en voor mij alleen om alles een plekje te kunnen geven. Kies er zelf voor of en wat je wil lezen.

Ik bereid me voor op een hele heftige strijd, een 'survival of the fittest' ;-), een soort van vierde wereldoorlog die hier in het Jeroen Bosch Ziekenhuis gewonnen gaat worden. Ik voel me sterk en strijdbaar. Laat die stomme klote kankercellen maar komen. Dat jullie het vast weten. Ik ga deze oorlog winnen!!!

Positiviteit en mentale kracht gaan mij hier door heen slepen. Hier heb ik jullie dan ook hard bij nodig want het wordt een zeer lange weg vol met obstakels. En hiervoor heb ik al een aantal leuke opdrachten bedacht voor degenen die willen :-p. Maar naast de tranen wil ik vooral genieten van het leven en lachen veel lachen. Mocht ik ondanks alles niet veel tijd meer hebben dan wil ik van elke dag een feestje maken.

Ik heb een heel mooi doel om voor te strijden – onze lieve dochter Fleur.

Opdracht 1: voor degene die dit lezen: geniet van elke dag – het is nu weer eens pijnlijk duidelijk geworden dat dit echt belangrijk is. Beloof mij dat jullie dubbel gaan genieten - ook voor mij - tot ik het zo meteen zelf weer kan! Vooral delen die mooie verhalen, foto's en flauwe grappen dat biedt ons de nodige afleiding.

Laat de strijd beginnen! Wij zijn er klaar voor.


Dag 1

Acht weken na de bevalling van mijn dochter Fleur was ik nog steeds niet hersteld. Er volgde een uitgebreid bloedonderzoek. 's Middags had ik vier gemiste oproepen van de huisarts. Ik werd meteen doorgestuurd naar de Eerste Hulp. Binnen het uur werd er gesproken over een opname, beenmergpunctie en het stoppen met borstvoeding. Het bloedonderzoek wees in een bepaalde richting.

Het was foute boel! De volgende ochtend werd mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid. Ik had Acute Lymfatische Leukemie. Overlevingskansen 30-40%. BAM! Daar zit je dan als kersverse moeder, 32 jaar oud, vol met ambities en dromen. Ga ik dood? Zal ik mijn dochter zien opgroeien? Vanaf moment één besloot ik dat ik bij de overlevers hoor. “Fleur, mama gaat voor jou en papa vechten! HARD, HEEL HARD!”.

En zo zit je van het een op het andere moment in een héle slechte B-film. Een film waarin ik probeer te overleven, ik als controlfreak de complete controle over mijn lijf en leven kwijt ben, mijn partner ineens papa én mama is voor Fleur, voor mij zorgt, fulltime werkt, en alle andere dingen regelt. Ons leven staat compleet op zijn kop.

Om alles een plekje te kunnen geven hou ik een blog bij. Hierin kan ik mijn angsten, frustraties en geluksmomenten met familie en vrienden delen. Want je bent ineens kankerpatiënt. Ja, zo eentje waar mensen op straat of in de supermarkt naar kijken. Door de chemotherapie wordt je eerst zieker gemaakt om beter te kunnen worden. Met alle bijwerkingen van dien. Als de artsen en verpleegkundigen in mijn 'Winning Team' van de hematologie afdeling in het Jeroen Bosch Ziekenhuis zorgen dat mijn lijf het blijft doen, zorg ik voor de mentale geestkracht! Ik voel me sterk en strijdbaar. Laat die stomme klote kankercellen maar komen. Dat jullie het vast weten. Ik ga deze oorlog winnen!!!

Recente Reisverslagen:

21 Februari 2017

The End deel 2 - PAC loos

14 Februari 2017

The End - heel erg bedankt allemaal!

14 Februari 2017

Dag 7.12.28 - SHOCKING FACTS

13 Februari 2017

Een overzicht van de afgelopen 2 jaar en 8 maanden

13 Februari 2017

Lessons learned 8 - Donoren
Kirsten

Actief sinds 05 Juli 2014
Verslag gelezen: 666
Totaal aantal bezoekers 208039

Voorgaande reizen:

04 Juli 2014 - 03 Juli 2019

I'm a survivor!

Landen bezocht: