Dag 6.6.11 - Bijna jarig!

Het geluk lacht ons toe. Vorige week na mijn kuur ben ik na de gebruikelijke slechte dagen weer opgekrabbeld. Op donderdag kwam mama naar Den Bosch om mij op te halen voor een weekendje België. Zo kon Adriaan helemaal los met z'n vrienden op Lowlands. Even de zinnen verzetten en volop genieten. Ondanks dat Fleur behoorlijk ziek is geworden door een flinke oorontsteking heb ik ook erg genoten in België. Relaxen in de schaduw in de tuin, boekje lezen, in bad en lekker eten en drinken. Het voelde sinds lange tijd weer eens als een soort van vakantie.

Afgelopen dinsdag ben ik weer bloed laten prikken. De uitslag was weer spannend m.b.t. mijn lever. Deze was vorige week behoorlijk van slag door de antibioticakuren. Wederom blijkt het herstellend vermogen van mijn lever fantastisch. De ALAT is gezakt van 177 naar 59. HB 7.3, leuko's 7.4 (normale gezonde mensen niveau - voor mij aan de hoge kant door de prednison) de neutrofielen waren niet bepaald. Wat is dat toch dat er elke keer toch weer iets niet goed gaat...? Maar dit bloedbeeld is goed genoeg om alle medicatie te blijven innemen. Dinsdagavond dus weer de gebruikelijke portie aan MTX pillen slikken.

Woensdag hadden Adriaan en ik een quality time dagje gepland. Het werd een dagje met z'n drieeen omdat Fleur nog steeds niet lekker was. Een geitenkaasbroodje met salade smaakte heerlijk. En daarna hebben we de stap toch gewaagd om een SUP (standup paddle board) te huren en uit te proberen. Fantastische dingen die ze dus ook in opblaasbare vorm hebben. Deze ging dus in een tas met ons mee in de bakfiets naar de Bossche Broek. Wetsuit aan, SUP oppompen (Adriaan dan hé ;p). Poeh volgens mij hadden we geen slechtere dag kunnen uitkiezen. Het waait behoorlijk waardoor er ook een flinke golfslag ontstaat op de Zuiderplas. Eerst maar eens zitten op de plank. Dat gaat goed. Met moeite peddel ik zittend weg van het strand. De eerste poging om te gaan staan gaat mis, ik val plat achterover op de SUP. Hmm, dit is toch lastiger dan ik verwacht had. Maar ik geef niet op. Uiteindelijk blijf ik staan en lukt het me ook om halverwege de plas te peddelen. Terug naar het strand gaat als een tierelier, de wind blaast me eigenwijs terug. Heerlijk. Totaal heb ik er met pauzes misschien een kwartier opgestaan. Compleet verkrampt om de balans te bewaren. Snel naar huis en douchen. De dag erna heb ik behoorlijke spierpijn en kan ik bijna niets - ik zal eerlijk bekennen dat ik zelfs een paracetamol heb genomen... Ben ik toch weer over mijn grenzen heen gegaan. Hoe ga ik ooit die 2km staand afleggen op 13 september?

Vanochtend was er een korte bijeenkomst voor Swim to Fight Cancer voor Fighters en sponsoren. Ik word enthousiast welkom gekust door Marc Lammers, voormalig bondscoach van het Nederlands dames hockeyteam en wordt meteen gevraagd of ik tijdens de presentatie wil vertellen hoe ik op het idee van SUP-pen ben gekomen. Ja hoor, natuurlijk! En zo sta je dan tussen Marc Lammers, Maarten van der Weijden en Limore Noach (directeur Fight Cancer) de groep toe te spreken. Heel erg bijzonder. Wat mijn idee allemaal niet teweeg heeft gebracht. Zelfs het Brabants Dagblad heeft vorige week een klein stukje gepost over dit 'Nieuwe Onderdeel' tijdens Swim to Fight Cancer (zie foto).

Na de korte presentaties komen er verschillende sponsoren van Swim to Fight Cancer op mij af. Waaronder de eigenaar van Jobe Sports Den Bosch. Hij gaf aan dat ik natuurlijk geen SUP hoef te huren maar dat hij er twee beschikbaar stelt tot aan het event zodat ik volop kan oefenen met Adriaan. Hij wil me zelfs een SUP clinic geven zodat ik alle tips en trics kan oefenen. Hoe gaaf is dat! En op dit soort momenten lijkt het geluk ons weer toe te lachen. Glimlachend zit ik in de auto terug naar huis. 13 september gaat helemaal goed komen! Zonder escort, reddingsbrigade of trekpaard op de kant. Ik kom zelfstandig over de finishlijn.

Qua donaties voor de Swim gaat het super! Adriaan en ik hebben samen al meer dan 6250 euro opgehaald!!! Wauw, wat een megabedrag! Dit overtreft mijn stoutste dromen. Ik word geraakt door alle lieve persoonlijke berichtjes:

"Heel veel succes. Een prachtig initiatief. Voor een oersterke, positieve vrouw en moeder!!"

"Strijd! Sport is strijd! vechten tegen kanker is strijd! Zet hem op!"

"Via waarbenjij.nu, volg ik je verhaal, per toeval, ongeveer drie maanden nu. Ik heb bewondering voor je hoe je het allemaal op papier zet."

"Zet hem op Kirsten! Dit zal een eitje zijn vergeleken wat je allemaal al hebt moeten doorstaan."

Thuis ga ik na de ochtend bijeenkomst om 10:00 uur meteen het bed in, want zo'n uurtje is voor mij slopend. Fysiek ga ik nog steeds langzaam vooruit maar mijn concentratie en prikkelgevoeligheid is nog een groot drama. 's Middags ga ik naar de fysiotherapeut om te sporten. Ook hier merk ik de laatste tijd vooruitgang, ondanks dat het langzaam gaat door de maandelijkse kuren. Mijn hartslag blijft wat lager en ik hou het langer vol. Tijdens het roeien kan ik zelfs blijven praten. Dat had ik een paar maanden geleden niet voor mogelijk gehouden. Maar zoals de fysiotherapeut inderdaad ook aangaf, daar werk ik ook hard voor. En dat is ook zo. Geluk kun je ook een klein beetje creëren. Vandaag is een dag dat ik trots ben op mezelf. Op wat ik allemaal doorstaan en bereikt heb het afgelopen jaar. Trots op dat ik anderen inspireer. Trots op jullie hoe jullie ons nog steeds steunen.

En zo gaan we het tweede kankervrije jaar goed in. Gek eigenlijk. Toevallig heb ik het er met een paar vriendinnen kort geleden uitgebreid over gehad. Dit jaar zal een jaar worden van alles verder een plekje geven, van rouwen, van flashbacks naar hoe het was, alles weer voor de eerste keer na je diagnose ervaren. De warme temperaturen van juli deden mij herinneren aan juli vorig jaar dat ik amper kon lopen en met een dik gezicht in bed zat. De trap bij mijn ouders afgelopen weekend herinnerde me er aan dat ik nu in tegenstelling tot een paar maanden geleden wel zelfstandig met Fleur naar boven kon lopen. Zo zijn er veel van dit soort onbenulligheden die zo soms voorbij komen en je toch weer even stil staat bij hoe het was.

Als ik iets geleerd heb het afgelopen jaar is het wel dat gezondheid niet vanzelfsprekend is. 1 op de 3 mensen krijgt zelf in zijn of haar leven te maken met kanker. Shocking maar waar. En daarom doen Adriaan en ik mee met Swim to Fight Cancer. Om geld op te halen voor meer onderzoek en betere overlevingskansen. Alle donaties voor dit event gaan 1-op-1 naar Fellowships. Jonge Nederlandse doktoren die een beurs krijgen om kennis op te doen in het buitenland en dit vervolgens hier nationaal te delen. In 1949 was de overlevingskans om van kanker te herstellen 25%. Momenteel is dit al 61% en de medische wetenschap gelooft dat dit binnen het komende decennia nog eens een dikke 10 procent kan stijgen. Maar daar is geld voor nodig. Samen kunnen we ervoor zorgen dat kanker een ziekte wordt die niet meer dodelijk is.

Er kan nog steeds gesponsord worden! Zoek onze namen op denbosch.swimtofightcancer.nl en doneer.

Morgen vier ik mijn 34e verjaardag. Samen met vriendinnen ga ik op de Loosdrechtse plassen genieten van lekkere hapjes en drankjes. Het beloofd één groot spectakel te worden met de Loosdrechtse gondelvaart; verlichte boten, muziek en vuurwerk! Wat wil je nog meer op je verjaardag? Ik zeg proost! Proost op het leven! Doen jullie met ons mee morgenavond? Ja hoor, die extra lekkere fles wijn mag best opgedronken worden! Proost!

Dag 6.6.2 - #tabletten: 10, #prikken: 0
Dag 6.6.3 - #tabletten: 10, #prikken: 0
Dag 6.6.4 - #tabletten: 10, #prikken: 0
Dag 6.6.5 - #tabletten: 10, #prikken: 0
Dag 6.6.6 - #tabletten: 10, #prikken: 0
Dag 6.6.7 - #tabletten: 10, #prikken: 0
Dag 6.6.8 - #tabletten: 12, #prikken: 1 (geen prednison, wel MTX, 3x6mp)
Dag 6.6.9 - #tabletten: 7, #prikken: 0
Dag 6.6.10 - #tabletten: 7, #prikken: 0
Dag 6.6.11 - #tabletten: 7, #prikken: 0