Dag 3.43 - ik bijt liever in een citroen! - Reisverslag uit 's-Hertogenbosch, Nederland van Kirsten Lierop - WaarBenJij.nu Dag 3.43 - ik bijt liever in een citroen! - Reisverslag uit 's-Hertogenbosch, Nederland van Kirsten Lierop - WaarBenJij.nu

Dag 3.43 - ik bijt liever in een citroen!

Door: Kirsten

Blijf op de hoogte en volg Kirsten

16 December 2014 | Nederland, 's-Hertogenbosch

Het was weer een heftig dagje gisteren. Ik zou willen dat het niet zo was, maar toch was het zo. Samen met pap naar het ziekenhuis voor kuur 16. Met de gebruikelijke tegenzin. Eerst bloedprikken. Mijn PAC doet het werkelijk weer fantastisch en het bloed stroomt rijkelijk terug. Wat een opluchting. Minder dan een uur later maken we het tweede ritje naar het ziekenhuis om in te checken voor mijn chemokuur.

Als eerste zet ik de chemospuit in mijn buik. Zo dat hebben we weer gehad. Net voordat het infuus aangekoppeld wordt vraag ik aan de verpleging voor de zekerheid of mijn bloedwaarden bekend en gecheckt zijn. In principe is er afgesproken dat als mijn bloed niet goed genoeg was ik gebeld zou worden. Ik neem liever het zekere voor het onzekere en wil graag zeker weten dat ik door kan. Het blijkt dat dit op de afdeling nog niet bekend is dus de polikliniek wordt gebeld. Grote Smurf heeft er nog niet naar gekeken. Dit wordt meteen gedaan en mijn bloedwaarden zijn gelukkig goed genoeg. Het infuus wordt aangekoppeld. Ik vraag of de inloopsnelheid iets langzamer kan zodat ik niet dat hele koude gevoel op mijn borst krijg. Dat kan. Een uur en een kwartier wordt het. Dat is goed te hebben. Aan het einde van het infuus bedenk ik me dat ik eigenlijk niet zeker weet of ik de anti-misselijkheids medicijnen wel gehad heb. Toch maar even de verpleging bellen. Deze geeft aan dat dit daadwerkelijk intraveneus is gegeven.

En zo gaan we na het spoelen met een zoutoplossing snel weer naar huis. Ik ben misselijk. Thuis aangekomen maar even wat eten. Zelfgemaakte tomaten-paprika soep en een boterham. Fleur verschonen lukt even niet. Ik kruip op de bank en de misselijkheid wordt erger. Ik besluit voor de zekerheid maar naar de badkamer te lopen. Ja, net op tijd. De lunch komt er meteen weer uit. Overgeven, overgeven. Bah. Ik was vergeten hoe vies dit is. Op één keer na heb ik tijdens dit traject nog niet hoeven spugen. Lekker, zo kan ik twee keer van die heerlijke zelfgemaakte soep genieten. Brr...Mijn lijf reageert zo heftig dat ik tegelijkertijd mijn plas laat lopen. Potverdorie. Jakkes. Alle kleren worden in de was gegooid en ik spring onder de douche.

Lekker even mijn tanden poetsen. Het duurt niet lang of ik geef voor de tweede keer over. Ik vind het wel best, ik kruip mijn bed in. Heel erg misselijk ben ik niet eens, echter mijn lijf werkt al mijn eten eruit. En zo spuug ik de derde en vierde keer in een teiltje op bed. Ik kan jullie vertellen. Na de tweede keer is al je eten weg, en de substantie die er dan uit komt is zuur, heel erg zuur. Als ik kon kiezen had ik liever een hap uit een citroen gebeten. Op dit moment hou ik niets binnen, geen water, geen snoepje.

We bellen het ziekenhuis op. Wederom vraag ik of ik de anti-misselijkheids medicijnen gehad heb, de verpleging weet het zeker. Oké ik leg me erbij neer. Toevallig - of niet toevallig heb ik dit keer twee anti-misselijkheids tabletten (hetzelfde medicijn wat ik intraveneus krijg) meegekregen voor de chemospuiten. Hiervan mag ik er gelukkig nu al een pakken. Ik probeer wat te slapen en dat lukt. Met het avondeten kom ik mijn bed uit. Ik heb best trek. Een klein portie eten en kijken of het binnen blijft. Gelukkig hoef ik de rest van de avond niet meer over te geven. Na de tweede chemospuit van vandaag kijk ik in bed nog even tv en ben gaan slapen.

Vandaag op tijd opgestaan. Ik voel me een stuk beter dan gisteren. Na het ontbijt een klein stukje fietsen. Chemospuit zetten, Fleur haar fruithapje geven en dan met mama knutselen. Een kerststukje maken we samen. En al zeg ik het zelf het is echt heel mooi geworden. Helemaal op kruip ik na de lunch mijn bed in.

Morgen voel ik me hopelijk weer wat sterker.

Geluksmomentje 1: vandaag nog 2 chemospuiten en volgende week 4, dat zijn de laatste van de behandeling

Geluksmomentje 2: Na het infuus van volgende week door naar fase 4, waarin ik in januari twee keer een week wordt opgenomen. Fase 5 bestaat uit 5 infusen waarvan er twee afvallen omdat het Asparaginase is. Dat betekent dus nu nog 6 infusen en dan begint mijn eerste onderhoudsjaar!

Dag 3.42 - #tabletten: 7, #prikken: 3
Dag 3.43 - #tabletten: 7, #prikken: 2

  • 17 December 2014 - 15:06

    Anke De Ruijter:

    Lieve Kirsten,



    De smalle straatjes tussen jullie kerstboompjes geven uitzicht op het nieuwe jaar: een nieuwe lente een nieuw geluid: beginnen aan het onderhoudsjaar .
    Voor deze kerst hoop ik, dat je genoeg energie zult hebben om er samen en met iedereen die je lief is,
    goede kerstdagen van te maken.

    lieve groet voor jullie allemaal

    Anke

  • 17 December 2014 - 19:15

    Marloes Van De Sande:

    Hi Kirsten,

    Jeetje wat een baaldag zeg!
    Hopelijk blijft het hierbij.

    Ik wist niet dat jij zulke creatieve genen hebt...
    De kerstboompjes zien er leuk uit!

    Groetjes Marloes

  • 19 December 2014 - 11:38

    Olga (familie):

    Mijn God, wat een dag ! Wel knap dat jezelf die spuit durft te zetten....!

    Hou vol, lieverd ! Je weet waar je het voor doet !

    Liefs Olga xxx

  • 19 December 2014 - 11:40

    Olga( Familie):

    Jullie zijn weer creatief bezig geweest.......mooi hoor !

    XXXX

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Verslag uit: Nederland, 's-Hertogenbosch

I'm a survivor!

Ik heb dit dagboek in het leven geroepen om deze hele nare nachtmerrie van me af te kunnen schrijven en te delen met wie het wil lezen. Zodat ik als ik straks oud, grijs en rimpelig ben nog eens terug kan kijken op deze extreem uitdagende periode in mijn leven. En zal kunnen zeggen hoe sterk ik me hier door heen heb gevochten samen met iedereen om me heen. Trots op Fleur, Adriaan en mijn familie en vrienden. Het zullen tranentrekkende stukjes zijn, waarin ik niets onbenoemd zal laten maar ook met kracht, humor en hoop. Ik schrijf dit dagboek dan echt voor mij en voor mij alleen om alles een plekje te kunnen geven. Kies er zelf voor of en wat je wil lezen.

Ik bereid me voor op een hele heftige strijd, een 'survival of the fittest' ;-), een soort van vierde wereldoorlog die hier in het Jeroen Bosch Ziekenhuis gewonnen gaat worden. Ik voel me sterk en strijdbaar. Laat die stomme klote kankercellen maar komen. Dat jullie het vast weten. Ik ga deze oorlog winnen!!!

Positiviteit en mentale kracht gaan mij hier door heen slepen. Hier heb ik jullie dan ook hard bij nodig want het wordt een zeer lange weg vol met obstakels. En hiervoor heb ik al een aantal leuke opdrachten bedacht voor degenen die willen :-p. Maar naast de tranen wil ik vooral genieten van het leven en lachen veel lachen. Mocht ik ondanks alles niet veel tijd meer hebben dan wil ik van elke dag een feestje maken.

Ik heb een heel mooi doel om voor te strijden – onze lieve dochter Fleur.

Opdracht 1: voor degene die dit lezen: geniet van elke dag – het is nu weer eens pijnlijk duidelijk geworden dat dit echt belangrijk is. Beloof mij dat jullie dubbel gaan genieten - ook voor mij - tot ik het zo meteen zelf weer kan! Vooral delen die mooie verhalen, foto's en flauwe grappen dat biedt ons de nodige afleiding.

Laat de strijd beginnen! Wij zijn er klaar voor.


Dag 1

Acht weken na de bevalling van mijn dochter Fleur was ik nog steeds niet hersteld. Er volgde een uitgebreid bloedonderzoek. 's Middags had ik vier gemiste oproepen van de huisarts. Ik werd meteen doorgestuurd naar de Eerste Hulp. Binnen het uur werd er gesproken over een opname, beenmergpunctie en het stoppen met borstvoeding. Het bloedonderzoek wees in een bepaalde richting.

Het was foute boel! De volgende ochtend werd mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid. Ik had Acute Lymfatische Leukemie. Overlevingskansen 30-40%. BAM! Daar zit je dan als kersverse moeder, 32 jaar oud, vol met ambities en dromen. Ga ik dood? Zal ik mijn dochter zien opgroeien? Vanaf moment één besloot ik dat ik bij de overlevers hoor. “Fleur, mama gaat voor jou en papa vechten! HARD, HEEL HARD!”.

En zo zit je van het een op het andere moment in een héle slechte B-film. Een film waarin ik probeer te overleven, ik als controlfreak de complete controle over mijn lijf en leven kwijt ben, mijn partner ineens papa én mama is voor Fleur, voor mij zorgt, fulltime werkt, en alle andere dingen regelt. Ons leven staat compleet op zijn kop.

Om alles een plekje te kunnen geven hou ik een blog bij. Hierin kan ik mijn angsten, frustraties en geluksmomenten met familie en vrienden delen. Want je bent ineens kankerpatiënt. Ja, zo eentje waar mensen op straat of in de supermarkt naar kijken. Door de chemotherapie wordt je eerst zieker gemaakt om beter te kunnen worden. Met alle bijwerkingen van dien. Als de artsen en verpleegkundigen in mijn 'Winning Team' van de hematologie afdeling in het Jeroen Bosch Ziekenhuis zorgen dat mijn lijf het blijft doen, zorg ik voor de mentale geestkracht! Ik voel me sterk en strijdbaar. Laat die stomme klote kankercellen maar komen. Dat jullie het vast weten. Ik ga deze oorlog winnen!!!

Recente Reisverslagen:

21 Februari 2017

The End deel 2 - PAC loos

14 Februari 2017

The End - heel erg bedankt allemaal!

14 Februari 2017

Dag 7.12.28 - SHOCKING FACTS

13 Februari 2017

Een overzicht van de afgelopen 2 jaar en 8 maanden

13 Februari 2017

Lessons learned 8 - Donoren
Kirsten

Actief sinds 05 Juli 2014
Verslag gelezen: 589
Totaal aantal bezoekers 208049

Voorgaande reizen:

04 Juli 2014 - 03 Juli 2019

I'm a survivor!

Landen bezocht: