Dag 51 - de ruggenprik zit er weer in - Reisverslag uit 's-Hertogenbosch, Nederland van Kirsten Lierop - WaarBenJij.nu Dag 51 - de ruggenprik zit er weer in - Reisverslag uit 's-Hertogenbosch, Nederland van Kirsten Lierop - WaarBenJij.nu

Dag 51 - de ruggenprik zit er weer in

Door: Kirsten

Blijf op de hoogte en volg Kirsten

26 Augustus 2014 | Nederland, 's-Hertogenbosch

Halverwege de ochtend ingecheckt in het JBZ voor de preventieve ruggenprik. Om kwart voor 1 kwam de neuroloog. De ruggenprik zelf ging wat moeizaam met wat heen en weer, op en neer geprik tegen mijn ruggenwervels aan, maar hij zat er gelukkig met 1 prik in. Halverwege het geprik zei de neuroloog "Wat heb ik toch met jou?". Omdat het een keer eerder niet zo soepel was gegaan...

Later zij Adriaan in de auto (we mochten daarna snel weer naar huis). Hoorde je wat die neuroloog zei? "Wat heb ik toch met jou?", "Ik hoop niets" zei Adriaan, hahaha.

Het hersenvocht zag er verder schoon uit (heel helder transparant, net water). Dus we verwachten daar geen gekke dingen. Wel nog even aan de zaalarts gevraagd of deze ruggenprik nou geen negatief effect op mijn lever kan hebben - want hoe wordt deze ingespoten MTX en prednison door mijn lijf verwerkt? Na overleg met de hematoloog heb ik tabletjes meegekregen die de MTX die eventueel toch in de bloedbaan komt (want in principe zijn het twee gescheiden systemen) geneutraliseerd wordt en mijn lever dus op die manier beschermd.

Ook de fysiotherapeut wipte nog even langs. Trots vertelde ik hem over hoe ik de afgelopen twee weken aan het vechten ben geweest om weer wat sterker te worden. Hij was niet zo onder de indruk van het traplopen. Vooral omdat de spieren met de volgende chemokuur toch weer afgebroken worden. Ik denk dat zijn boodschap vooral was om op conditie te trainen en niet zozeer op kracht. Dus misschien vanaf nu iets minder traplopen en meer wandelen. Alhoewel het voor mij mentaal toch fijn is om iets makkelijker die trap op te lopen en van de bank of de wc op te kunnen staan.

Rond 3 uur was ik thuis. Moe en met een pijnlijke rug, maar de ruggenprik zit er weer in en volgens mij duurt het weer een week of 3 voor de volgende gepland staat.

Vanaf nu 2 keer per week bloedprikken - op maandag en donderdag tot mijn leverwaarde ALAT onder de 100 zit. Wellicht lukt dit a.s. donderdag al. Dan krijg ik de volgende kuur op mijn verjaardag. En anders lukt het wellicht volgende week dinsdag. Voor beide dagen is een bed gereserveerd op de afdeling dus hopelijk gaat dit lukken.

Geluksmomentjes van vandaag:
- Hand in hand samen sterk het ziekenhuis inlopen
- Naar buiten lopen en de regen op je gezicht voelen spetteren.


# prikken: 1, # tabletten: 3

  • 28 Augustus 2014 - 10:09

    Olga (familie):

    Lieve Kirsten,

    Wat fijn dat je even van die ruggenprik af bent. Ik vind dat je het supergoed
    doet en positief blijft !!!
    Hopen nu maar dat je weer snel met de behandeling door kunt gaan.

    Ben "vet" trots (zo zeggen ze dat toch.....haha !) op je !

    Dikke kus xxxx

    p.s. Hoe ouder hoe gekker......haha!

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Verslag uit: Nederland, 's-Hertogenbosch

I'm a survivor!

Ik heb dit dagboek in het leven geroepen om deze hele nare nachtmerrie van me af te kunnen schrijven en te delen met wie het wil lezen. Zodat ik als ik straks oud, grijs en rimpelig ben nog eens terug kan kijken op deze extreem uitdagende periode in mijn leven. En zal kunnen zeggen hoe sterk ik me hier door heen heb gevochten samen met iedereen om me heen. Trots op Fleur, Adriaan en mijn familie en vrienden. Het zullen tranentrekkende stukjes zijn, waarin ik niets onbenoemd zal laten maar ook met kracht, humor en hoop. Ik schrijf dit dagboek dan echt voor mij en voor mij alleen om alles een plekje te kunnen geven. Kies er zelf voor of en wat je wil lezen.

Ik bereid me voor op een hele heftige strijd, een 'survival of the fittest' ;-), een soort van vierde wereldoorlog die hier in het Jeroen Bosch Ziekenhuis gewonnen gaat worden. Ik voel me sterk en strijdbaar. Laat die stomme klote kankercellen maar komen. Dat jullie het vast weten. Ik ga deze oorlog winnen!!!

Positiviteit en mentale kracht gaan mij hier door heen slepen. Hier heb ik jullie dan ook hard bij nodig want het wordt een zeer lange weg vol met obstakels. En hiervoor heb ik al een aantal leuke opdrachten bedacht voor degenen die willen :-p. Maar naast de tranen wil ik vooral genieten van het leven en lachen veel lachen. Mocht ik ondanks alles niet veel tijd meer hebben dan wil ik van elke dag een feestje maken.

Ik heb een heel mooi doel om voor te strijden – onze lieve dochter Fleur.

Opdracht 1: voor degene die dit lezen: geniet van elke dag – het is nu weer eens pijnlijk duidelijk geworden dat dit echt belangrijk is. Beloof mij dat jullie dubbel gaan genieten - ook voor mij - tot ik het zo meteen zelf weer kan! Vooral delen die mooie verhalen, foto's en flauwe grappen dat biedt ons de nodige afleiding.

Laat de strijd beginnen! Wij zijn er klaar voor.


Dag 1

Acht weken na de bevalling van mijn dochter Fleur was ik nog steeds niet hersteld. Er volgde een uitgebreid bloedonderzoek. 's Middags had ik vier gemiste oproepen van de huisarts. Ik werd meteen doorgestuurd naar de Eerste Hulp. Binnen het uur werd er gesproken over een opname, beenmergpunctie en het stoppen met borstvoeding. Het bloedonderzoek wees in een bepaalde richting.

Het was foute boel! De volgende ochtend werd mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid. Ik had Acute Lymfatische Leukemie. Overlevingskansen 30-40%. BAM! Daar zit je dan als kersverse moeder, 32 jaar oud, vol met ambities en dromen. Ga ik dood? Zal ik mijn dochter zien opgroeien? Vanaf moment één besloot ik dat ik bij de overlevers hoor. “Fleur, mama gaat voor jou en papa vechten! HARD, HEEL HARD!”.

En zo zit je van het een op het andere moment in een héle slechte B-film. Een film waarin ik probeer te overleven, ik als controlfreak de complete controle over mijn lijf en leven kwijt ben, mijn partner ineens papa én mama is voor Fleur, voor mij zorgt, fulltime werkt, en alle andere dingen regelt. Ons leven staat compleet op zijn kop.

Om alles een plekje te kunnen geven hou ik een blog bij. Hierin kan ik mijn angsten, frustraties en geluksmomenten met familie en vrienden delen. Want je bent ineens kankerpatiënt. Ja, zo eentje waar mensen op straat of in de supermarkt naar kijken. Door de chemotherapie wordt je eerst zieker gemaakt om beter te kunnen worden. Met alle bijwerkingen van dien. Als de artsen en verpleegkundigen in mijn 'Winning Team' van de hematologie afdeling in het Jeroen Bosch Ziekenhuis zorgen dat mijn lijf het blijft doen, zorg ik voor de mentale geestkracht! Ik voel me sterk en strijdbaar. Laat die stomme klote kankercellen maar komen. Dat jullie het vast weten. Ik ga deze oorlog winnen!!!

Recente Reisverslagen:

21 Februari 2017

The End deel 2 - PAC loos

14 Februari 2017

The End - heel erg bedankt allemaal!

14 Februari 2017

Dag 7.12.28 - SHOCKING FACTS

13 Februari 2017

Een overzicht van de afgelopen 2 jaar en 8 maanden

13 Februari 2017

Lessons learned 8 - Donoren
Kirsten

Actief sinds 05 Juli 2014
Verslag gelezen: 812
Totaal aantal bezoekers 207673

Voorgaande reizen:

04 Juli 2014 - 03 Juli 2019

I'm a survivor!

Landen bezocht: