Dag 23 - Buffalo Hump - Reisverslag uit 's-Hertogenbosch, Nederland van Kirsten Lierop - WaarBenJij.nu Dag 23 - Buffalo Hump - Reisverslag uit 's-Hertogenbosch, Nederland van Kirsten Lierop - WaarBenJij.nu

Dag 23 - Buffalo Hump

Door: Kirsten en Adriaan

Blijf op de hoogte en volg Kirsten

30 Juli 2014 | Nederland, 's-Hertogenbosch

Na wat nachtelijke snacks, Bifi worstje en beschuitje met jam over naar de orde van de dinsdag. Behandelingen met chemo via infuus en ruggenprik staan weer op het programma. Adriaan wordt wakker op zijn super slaapmatje. Iedereen blijft er toch verbaasd over dat hij hier zo prima op slaapt. De laborante komt natuurlijk om 8 uur prikken, daarna het ontbijt en de zusters voor de controles. En voor de extra vette hap haalt Adriaan nog een saussijzenbroodje voor me.

Tijdens het bezoek van de zaalarts vragen we naar de bobbel op de nek/bovenrug van Kirsten. Dit is precies de plek waar ze last van had na de eerste ruggenprik. Ik voelde het gisteren tijdens het masseren nadrukkelijker dan eerder. Het is een gevulde handpalm (de mijne welteverstaan). De zaalarts heeft dit besproken en later op de dag gaf de behandelend arts aan dat dit toch een bijwerking van de prednison is. Weer een bijwerking die kennelijk iets eerder optreed dan men had verwacht. Gelukkig was hier weer een geweldige benaming voor: de "Buffalo hump". Ik trek het vergelijk met dit sterke en robuuste dier... lijkt me prima. Vanaf volgende week wordt de prednision afgebouwd en starten we de volgende fase. We houden het in de gaten. Het blijven zo wel een beetje "Lucky Luck" taferelen...staan daar drie artsen (incl. Grote Smurf) een beetje te gniffelen...een "Buffalo Hump". Voor je het weet komen de Daltons hun dansje doen in hun gestreepte pakkies, haha.

Dan komen de chemo's voor het infuus weer. Vincristine, de benidorm bastard; prikkelende wodka met scherpe afdronk (vanwege z'n bijwerkingen) en Danootje power (oranje) (daunorubicine). Dat druppelt als een luchtige aardbeien bavarois naar binnen.. met een toefje slagroom. Rond half een volgt dan de Neuroloog met de ruggenprik. Helaas lukt het niet om direct zonder bloed, waarschijnlijk een bloedvat geraakt, hersenvocht af te tappen. Naald twee ook niet.. en naald drie, inmiddels van liggende naar zittende houding ook niet. Na poging vier stopt hij. Hij baalt.. wij balen maar Kirsten blijft ijzig koel. Knijpt in mijn handen.. en ik knijp.. maar ik verlies grip door het zweet wat zich tussen onze huid heeft laten lopen. Een enkele keer heeft ze een reactie als haar zenuw wordt geraakt. De neuroloog geeft aan het niet aan te durven om chemo terug te spuiten. Hij belt zijn collega die 10 min laten nog drie pogingen doet. Helaas met hetzelfde, teleurstellende resultaat.

In overleg met Grote Smurf wordt besloten om de behandeling te verplaatsen naar volgende week. Op zich waren de eerste twee pogingen succesvol en toonden ze beide aan dat het hersenvocht vooralsnog schoon is. Met een beetje dubbel gevoel gaat Kirsten gestrekt om te rusten. Er wordt nog een buisje bloed afgenomen voor een controle op de stollingswaarde in het bloed. Daar is er een van de drie iets aan de lage kant.. wat weer overlegd moet worden met de behandelend arts. Jullie raden het al.. de behandelend arts is maar druk met ons. Dit schijnt weer een bijwerking te zijn van de benidorm bastard.. Hebben we die toch maar even de goede naam gegeven!

Wat voel ik me een power vrouw. Heb ik daar toch maar mooi even 7 ruggenprikken weg zitten yoga-en. Ik heb het jullie gezegd, die lieve dokters doen er alles aan om mij van mij prikangst af te helpen. Maarre..volgende keer in 1x goed want anders zwaait er wat en zal ik ze eens even op een hernieuwde workshop ruggenprikken zetten sturen.

Gelukkig komt onze mascotte in de middag en die deelt gezellig high fives uit aan Kirsten. Ze maakt weer een sprongetje en zo is er gelukkig telkens weer wat nieuws waar we ons over kunnen verwonderen. Er ontstaat nu echt interactie met die kleine meid en dat is ook voor deze jonge papa erg leuk! Ze gaat dus al op praat curses bij mij op schoot. Oe, aah,, ieuw.. etc. dom en slap ouwehoeren kon ik altijd al.. maar nu hoef ik me ook niet meer voor te schamen. Hihi..

Tussen de middag is overigens onze lunch nog sterk opgewaardeerd met tomaten gehaktballetjes van Reneé. toch beter dan het standaard beleg van het ziekenhuis.

#tabletten: 8, #prikken: 9

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Verslag uit: Nederland, 's-Hertogenbosch

I'm a survivor!

Ik heb dit dagboek in het leven geroepen om deze hele nare nachtmerrie van me af te kunnen schrijven en te delen met wie het wil lezen. Zodat ik als ik straks oud, grijs en rimpelig ben nog eens terug kan kijken op deze extreem uitdagende periode in mijn leven. En zal kunnen zeggen hoe sterk ik me hier door heen heb gevochten samen met iedereen om me heen. Trots op Fleur, Adriaan en mijn familie en vrienden. Het zullen tranentrekkende stukjes zijn, waarin ik niets onbenoemd zal laten maar ook met kracht, humor en hoop. Ik schrijf dit dagboek dan echt voor mij en voor mij alleen om alles een plekje te kunnen geven. Kies er zelf voor of en wat je wil lezen.

Ik bereid me voor op een hele heftige strijd, een 'survival of the fittest' ;-), een soort van vierde wereldoorlog die hier in het Jeroen Bosch Ziekenhuis gewonnen gaat worden. Ik voel me sterk en strijdbaar. Laat die stomme klote kankercellen maar komen. Dat jullie het vast weten. Ik ga deze oorlog winnen!!!

Positiviteit en mentale kracht gaan mij hier door heen slepen. Hier heb ik jullie dan ook hard bij nodig want het wordt een zeer lange weg vol met obstakels. En hiervoor heb ik al een aantal leuke opdrachten bedacht voor degenen die willen :-p. Maar naast de tranen wil ik vooral genieten van het leven en lachen veel lachen. Mocht ik ondanks alles niet veel tijd meer hebben dan wil ik van elke dag een feestje maken.

Ik heb een heel mooi doel om voor te strijden – onze lieve dochter Fleur.

Opdracht 1: voor degene die dit lezen: geniet van elke dag – het is nu weer eens pijnlijk duidelijk geworden dat dit echt belangrijk is. Beloof mij dat jullie dubbel gaan genieten - ook voor mij - tot ik het zo meteen zelf weer kan! Vooral delen die mooie verhalen, foto's en flauwe grappen dat biedt ons de nodige afleiding.

Laat de strijd beginnen! Wij zijn er klaar voor.


Dag 1

Acht weken na de bevalling van mijn dochter Fleur was ik nog steeds niet hersteld. Er volgde een uitgebreid bloedonderzoek. 's Middags had ik vier gemiste oproepen van de huisarts. Ik werd meteen doorgestuurd naar de Eerste Hulp. Binnen het uur werd er gesproken over een opname, beenmergpunctie en het stoppen met borstvoeding. Het bloedonderzoek wees in een bepaalde richting.

Het was foute boel! De volgende ochtend werd mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid. Ik had Acute Lymfatische Leukemie. Overlevingskansen 30-40%. BAM! Daar zit je dan als kersverse moeder, 32 jaar oud, vol met ambities en dromen. Ga ik dood? Zal ik mijn dochter zien opgroeien? Vanaf moment één besloot ik dat ik bij de overlevers hoor. “Fleur, mama gaat voor jou en papa vechten! HARD, HEEL HARD!”.

En zo zit je van het een op het andere moment in een héle slechte B-film. Een film waarin ik probeer te overleven, ik als controlfreak de complete controle over mijn lijf en leven kwijt ben, mijn partner ineens papa én mama is voor Fleur, voor mij zorgt, fulltime werkt, en alle andere dingen regelt. Ons leven staat compleet op zijn kop.

Om alles een plekje te kunnen geven hou ik een blog bij. Hierin kan ik mijn angsten, frustraties en geluksmomenten met familie en vrienden delen. Want je bent ineens kankerpatiënt. Ja, zo eentje waar mensen op straat of in de supermarkt naar kijken. Door de chemotherapie wordt je eerst zieker gemaakt om beter te kunnen worden. Met alle bijwerkingen van dien. Als de artsen en verpleegkundigen in mijn 'Winning Team' van de hematologie afdeling in het Jeroen Bosch Ziekenhuis zorgen dat mijn lijf het blijft doen, zorg ik voor de mentale geestkracht! Ik voel me sterk en strijdbaar. Laat die stomme klote kankercellen maar komen. Dat jullie het vast weten. Ik ga deze oorlog winnen!!!

Recente Reisverslagen:

21 Februari 2017

The End deel 2 - PAC loos

14 Februari 2017

The End - heel erg bedankt allemaal!

14 Februari 2017

Dag 7.12.28 - SHOCKING FACTS

13 Februari 2017

Een overzicht van de afgelopen 2 jaar en 8 maanden

13 Februari 2017

Lessons learned 8 - Donoren
Kirsten

Actief sinds 05 Juli 2014
Verslag gelezen: 675
Totaal aantal bezoekers 207704

Voorgaande reizen:

04 Juli 2014 - 03 Juli 2019

I'm a survivor!

Landen bezocht: