Dag 5.9 - de prednison slaat aan
Door: Kirsten
Blijf op de hoogte en volg Kirsten
28 Februari 2015 | Nederland, 's-Hertogenbosch
Moe was ik gisteravond. Dus op tijd mijn bedje in. Vannacht ben ik wel weer veel wakker geweest. Helaas, de bekende bijwerking van de prednison. Vandaag dag 9, nog een week met een hoge dosering te gaan en dan afbouwen. Nog even volhouden. Qua eten gaat het gelukkig nog goed. De nachtelijke vreetbuien weet ik nu met mentale kracht nog tegen te houden. En zo puzzel ik 's nachts dus vrolijk door met een glas melk. Melk de witte motor.
Rond 6 uur toch het bedje maar weer ingeslopen. Gelukkig heb ik nog een paar uurtjes kunnen pakken. Na de fruithap van Fleur samen op de fiets naar de stad. Bewegen. Herstellen. En zo halen we kilo's fruit op de markt met de bakfiets. Goed voor liters verse vruchtensapjes voor dat legioen Kirsten soldaatjes. Een extra rondje fietsen. Naar huis, een boterham eten en naar bed. Slapen. Eruit. Op naar het volgende conditierondje. Lopen. We lopen een dikke 3 kilometer langs de stad. Lekker even buiten zijn. Wel ben ik enorm klam. De medicijnen worden eruit gewerkt denk ik. Dus thuis snel onder de douche en schone kleren aan.
Fase 5 zit er voor 2/3 op. Nog één kuurdag volgende week vrijdag en me door de prednisonpillen heenwerken dan gaan we door naar de volgende beenmergpunctie. Ik heb er het volle vertrouwen in dat ook deze weer goed gaat zijn. Het is wat dat betreft met deze ziekte wel balen. Bij andere soorten tumoren voel je daadwerkelijk een knobbeltje zitten of pijn in je lijf. Dat heb ik dus niet. Bloed voel je niet, daar heb je geen indicatoren die je zelf kan bijhouden of het wel of niet goed met je gaat. Rete-irritant. Want ik ben dus compleet overgeleverd, tot de arts me verteld hoe het daadwerkelijk met me gaat. Handig voor zo'n controlfreak als ik. Er is geen andere keuze. En daarbij zijn de verhalen die ik hoor, lees, tegenkom bij een recidief van deze ziekte niet positief. Laten we zeggen helemaal niet positief. Zeg maar vooral grote donderwolken. Het gebeurt mij te vaak dat ik verhalen hoor dat men dan binnen een maand tussen 6 plankjes onder de aarde ligt. Dat gaat mij dus niet gebeuren. De chemo moet zijn werk doen en mij beter maken zodat ik oud en grijs kan worden met Adriaan en Fleur.
Ook vandaag lopen we in een winkeltje tegen iemand aan. We raken in gesprek. Ze heeft een vriendin aan leukemie verloren. Gadver. Wil ik niet weten, wil ik niet horen. Wat een rot ziekte. Ik voel me vaak geen kankerpatiënt. Dat is raar want ik heb genoeg last van bijwerkingen, en laten we eerlijk zijn, mijn leven momenteel staat natuurlijk alleen maar in het leven van medicijnen, artsen, bloedprikken, kuren, uitslagen, bewegen en ga zo maar door. Kortom kanker. Ik wil geen kankerpatiënt zijn. Maar ja je hoeft maar in de spiegel te kijken en tadaa, verrassing...een kale, dikke, kankerpatiënt. Haha. En zo reageert dus ook je omgeving op je. Mensen die omkijken op straat. Balen. Hopelijk wordt dat straks minder als mijn haar na het laatste slagveld weer fier gaat groeien en krullen.
Zo dat was hem weer.
Gewicht: 75,2
#tabletten: 10, #prikken: 0
Rond 6 uur toch het bedje maar weer ingeslopen. Gelukkig heb ik nog een paar uurtjes kunnen pakken. Na de fruithap van Fleur samen op de fiets naar de stad. Bewegen. Herstellen. En zo halen we kilo's fruit op de markt met de bakfiets. Goed voor liters verse vruchtensapjes voor dat legioen Kirsten soldaatjes. Een extra rondje fietsen. Naar huis, een boterham eten en naar bed. Slapen. Eruit. Op naar het volgende conditierondje. Lopen. We lopen een dikke 3 kilometer langs de stad. Lekker even buiten zijn. Wel ben ik enorm klam. De medicijnen worden eruit gewerkt denk ik. Dus thuis snel onder de douche en schone kleren aan.
Fase 5 zit er voor 2/3 op. Nog één kuurdag volgende week vrijdag en me door de prednisonpillen heenwerken dan gaan we door naar de volgende beenmergpunctie. Ik heb er het volle vertrouwen in dat ook deze weer goed gaat zijn. Het is wat dat betreft met deze ziekte wel balen. Bij andere soorten tumoren voel je daadwerkelijk een knobbeltje zitten of pijn in je lijf. Dat heb ik dus niet. Bloed voel je niet, daar heb je geen indicatoren die je zelf kan bijhouden of het wel of niet goed met je gaat. Rete-irritant. Want ik ben dus compleet overgeleverd, tot de arts me verteld hoe het daadwerkelijk met me gaat. Handig voor zo'n controlfreak als ik. Er is geen andere keuze. En daarbij zijn de verhalen die ik hoor, lees, tegenkom bij een recidief van deze ziekte niet positief. Laten we zeggen helemaal niet positief. Zeg maar vooral grote donderwolken. Het gebeurt mij te vaak dat ik verhalen hoor dat men dan binnen een maand tussen 6 plankjes onder de aarde ligt. Dat gaat mij dus niet gebeuren. De chemo moet zijn werk doen en mij beter maken zodat ik oud en grijs kan worden met Adriaan en Fleur.
Ook vandaag lopen we in een winkeltje tegen iemand aan. We raken in gesprek. Ze heeft een vriendin aan leukemie verloren. Gadver. Wil ik niet weten, wil ik niet horen. Wat een rot ziekte. Ik voel me vaak geen kankerpatiënt. Dat is raar want ik heb genoeg last van bijwerkingen, en laten we eerlijk zijn, mijn leven momenteel staat natuurlijk alleen maar in het leven van medicijnen, artsen, bloedprikken, kuren, uitslagen, bewegen en ga zo maar door. Kortom kanker. Ik wil geen kankerpatiënt zijn. Maar ja je hoeft maar in de spiegel te kijken en tadaa, verrassing...een kale, dikke, kankerpatiënt. Haha. En zo reageert dus ook je omgeving op je. Mensen die omkijken op straat. Balen. Hopelijk wordt dat straks minder als mijn haar na het laatste slagveld weer fier gaat groeien en krullen.
Zo dat was hem weer.
Gewicht: 75,2
#tabletten: 10, #prikken: 0
-
28 Februari 2015 - 19:35
Petra Stijnen Vleeshouwers:
Lieve Kirsten,
Iedere kankerpatiënt is anders. Iedereen heeft verhalen waar je niet altijd op staat te wachten. Maar blijf jezelf en ga op je intuïtie af, je eigen gevoel volgen. Als jij denkt zo ga ik het doen vandaag , dan is dat het enige juiste!
Je doet het heel goed!
Lieve groet
Petra uit Weert -
13 Maart 2015 - 15:35
Lindsay:
Hey Kirsten,
trek je vooral niets aan van de nare verhalen van andere mensen... jij hebt je eigen strijd en bovendien is ieder geval anders . Je doet het super en er is geen reden om niet positief denken! Als mensen beginnen over hun eigen kwalen en nare verhalen, gewoon weglopen of gewoon zeggen dat je daar niet op zit te wachten. Jammer dan dat je even wat minder 'beleefd' bent! En nee, je bent niet je ziekte, je bent en blijft gewoon Kirsten:)!
Geniet van je vakantie bij je ouders en daarna met je gezinnetje. Leuk om Fleur te zien! Jammer dat je zo ver weg woont, anders kwam ik even langs met Marion, konden ze samen spelen:)
X
Lindsay
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
