Ode aan mijn ouders

Door: Kirsten

01 Augustus 2014 | Nederland, 's-Hertogenbosch

Ode aan mijn ouders

Lieve papa en mama,

Jullie zijn mijn kanjers, mijn sterren, mijn winning team! Ik vind het echt ongelofelijk bijzonder hoe jullie momenteel jullie eigen leven compleet omgegooid hebben. Daar kan ik nog steeds niet over uit. Zonder enige twijfel, complete onvoorwaardelijke liefde voor mij en mijn gezin zijn jullie meegegaan in deze stroomversnelling. Het huis in België hebben jullie ingewisseld voor een klein 2-kamer appartementje bij ons 100 meter om de hoek. Jullie staan om half 8 paraat om voor mij ontbijt te maken en Fleur te verzorgen. Mij door de dag heen te slepen, te knuffelen, te kletsen, mijn zorgen te delen en mijn tranen te troosten. Mij te stimuleren in mijn moeder zijn en te laten knuffelen met Fleur als mijn energie het toestaat.

Ik vind jullie fantastisch! Jullie zijn mijn rots in de branding, jullie zijn waar ik me veilig voel en met wie ik samen met iedereen die ons steunt om ons heen de strijd ga winnen.

Zo moest ik denken aan de songtekst van Stef Bos:
"Papa - ik lijk steeds meer op jou"

En daar ben ik trots op. Pap dank voor je wijze woorden, je rust en je dikke knuffels. Je hulp bij de organisatie en administratie hier in huis zodat alles door blijft lopen.

Mam - dankzij jou krijgt Fleur die extra mama aandacht die ik haar nu minder kan geven. En daar ben ik trots op. Zo krijgt deze kleine meid geen aandacht te kort. En ik geniet ervan dat dit jullie zoveel plezier oplevert.

Pap en mam, ik heb nog geen idee hoe ik jullie ooit kan bedanken voor deze enorme liefdesuitbarsting naar mij en mijn gezin toe. Maar ik maak een hele diepe buiging en dank jullie uit de grond van mijn hart.

Ik hou super veel van jullie.

XXX

Post voor deze kanjers mag op ons adres geadresseerd worden: Pettelaarseweg 245, 5216 BM Den Bosch.

01 Augustus 2014 - 17:16

Marleen:

Je hebt helemaal gelijk: Het zijn twee kanjers. Ik vind het fantastisch dat jij je ook realiseert dat dit niet vanzelfsprekend is. Maar voor hen is het wel vanzelfsprekend. Alles voor hun meisje!!!
Je kunt hen maar op één manier bedanken: Door te blijven knokken zoals je nu doet en zo voor hen te kunnen gaan zorgen als zij 100 zijn en hulp kunnen gebruiken.
Veel liefs, Marleen

01 Augustus 2014 - 18:07

Saskia Sprengers:

Wat mooi gezegd Kirsten! Het zijn toppers inderdaad, net al jij, Adriaan en Fleur! X

01 Augustus 2014 - 18:08

Mario Koppen:

Hoi Kirsten,

Dat zijn OUDERS,
Straks doe jij samen met Adriaan ook alles voor jullie Fleur.
Want jullie (onze kinderen en kleinkinderen) zijn ons alles.
Dus gauw op die home trainer want wacht maar als je OMA bent.

Groetjes Mario Koppen

01 Augustus 2014 - 22:42

Olga:

Hey Kirsten,

Zo is dat, voor je kinderen doe je alles wat in je vermogen ligt. Jouw ouders kunnen
de wereld aan als jij maar beter wordt meisje......!
Super dat jullie zo'n Dream Team vormen, Je ouders zijn KANJERS.....!!!

Samen veroveren jullie de wereld...!!!

Dikke kus ! xxxxx

Olga

03 Augustus 2014 - 10:38

Mariska Van Den Haak:

Wat super mooi gezegd Kirsten. Mooi om dat zo voor ze op te schrijven. En natuurlijk zijn ze ook super trots op jou. Dat ben ik ook meissie.
Keep on fighting!

Dikke x!

16 Augustus 2014 - 12:40

Daphne :

Mooi Kirsten en mooi papa en mama van Kirsten! Dit is de onvoorwaardelijke liefde van ouders naar een kind, maar die hoe dan ook wel heel bijzonder is en juist daardoor niet zo vanzelfsprekend als het soms lijkt.

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

<< Vorige Verslag Volgende Verslag >>

Verslag uit: Nederland, 's-Hertogenbosch

I'm a survivor!

Ik heb dit dagboek in het leven geroepen om deze hele nare nachtmerrie van me af te kunnen schrijven en te delen met wie het wil lezen. Zodat ik als ik straks oud, grijs en rimpelig ben nog eens terug kan kijken op deze extreem uitdagende periode in mijn leven. En zal kunnen zeggen hoe sterk ik me hier door heen heb gevochten samen met iedereen om me heen. Trots op Fleur, Adriaan en mijn familie en vrienden. Het zullen tranentrekkende stukjes zijn, waarin ik niets onbenoemd zal laten maar ook met kracht, humor en hoop. Ik schrijf dit dagboek dan echt voor mij en voor mij alleen om alles een plekje te kunnen geven. Kies er zelf voor of en wat je wil lezen.

Ik bereid me voor op een hele heftige strijd, een 'survival of the fittest' ;-), een soort van vierde wereldoorlog die hier in het Jeroen Bosch Ziekenhuis gewonnen gaat worden. Ik voel me sterk en strijdbaar. Laat die stomme klote kankercellen maar komen. Dat jullie het vast weten. Ik ga deze oorlog winnen!!!

Positiviteit en mentale kracht gaan mij hier door heen slepen. Hier heb ik jullie dan ook hard bij nodig want het wordt een zeer lange weg vol met obstakels. En hiervoor heb ik al een aantal leuke opdrachten bedacht voor degenen die willen :-p. Maar naast de tranen wil ik vooral genieten van het leven en lachen veel lachen. Mocht ik ondanks alles niet veel tijd meer hebben dan wil ik van elke dag een feestje maken.

Ik heb een heel mooi doel om voor te strijden – onze lieve dochter Fleur.

Opdracht 1: voor degene die dit lezen: geniet van elke dag – het is nu weer eens pijnlijk duidelijk geworden dat dit echt belangrijk is. Beloof mij dat jullie dubbel gaan genieten - ook voor mij - tot ik het zo meteen zelf weer kan! Vooral delen die mooie verhalen, foto's en flauwe grappen dat biedt ons de nodige afleiding.

Laat de strijd beginnen! Wij zijn er klaar voor.

Dag 1

Acht weken na de bevalling van mijn dochter Fleur was ik nog steeds niet hersteld. Er volgde een uitgebreid bloedonderzoek. 's Middags had ik vier gemiste oproepen van de huisarts. Ik werd meteen doorgestuurd naar de Eerste Hulp. Binnen het uur werd er gesproken over een opname, beenmergpunctie en het stoppen met borstvoeding. Het bloedonderzoek wees in een bepaalde richting.

Het was foute boel! De volgende ochtend werd mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid. Ik had Acute Lymfatische Leukemie. Overlevingskansen 30-40%. BAM! Daar zit je dan als kersverse moeder, 32 jaar oud, vol met ambities en dromen. Ga ik dood? Zal ik mijn dochter zien opgroeien? Vanaf moment één besloot ik dat ik bij de overlevers hoor. “Fleur, mama gaat voor jou en papa vechten! HARD, HEEL HARD!”.

En zo zit je van het een op het andere moment in een héle slechte B-film. Een film waarin ik probeer te overleven, ik als controlfreak de complete controle over mijn lijf en leven kwijt ben, mijn partner ineens papa én mama is voor Fleur, voor mij zorgt, fulltime werkt, en alle andere dingen regelt. Ons leven staat compleet op zijn kop.

Om alles een plekje te kunnen geven hou ik een blog bij. Hierin kan ik mijn angsten, frustraties en geluksmomenten met familie en vrienden delen. Want je bent ineens kankerpatiënt. Ja, zo eentje waar mensen op straat of in de supermarkt naar kijken. Door de chemotherapie wordt je eerst zieker gemaakt om beter te kunnen worden. Met alle bijwerkingen van dien. Als de artsen en verpleegkundigen in mijn 'Winning Team' van de hematologie afdeling in het Jeroen Bosch Ziekenhuis zorgen dat mijn lijf het blijft doen, zorg ik voor de mentale geestkracht! Ik voel me sterk en strijdbaar. Laat die stomme klote kankercellen maar komen. Dat jullie het vast weten. Ik ga deze oorlog winnen!!!

Recente Reisverslagen:

21 Februari 2017

The End deel 2 - PAC loos

14 Februari 2017

The End - heel erg bedankt allemaal!