Dag 6.11.07 - Kuur 33
Door: Kirsten
Blijf op de hoogte en volg Kirsten
18 Januari 2016 | Nederland, 's-Hertogenbosch
De afgelopen anderhalve week zijn goed verlopen. De eerste dagen was het vooral bijkomen van de ziekenhuisopname. Rustig aan dus. Er is al extra bloed afgenomen tijdens mijn opname zodat ik maandags (vorige week) niet terug hoef te komen. Zo ook mijn ALL differentiatie. Ondanks dat ik dit eigenlijk dinsdag pas zou horen kon ik het niet laten om eerder te bellen. Liever ontspannen het weekend in dan hier over blijven nadenken. De uitslag is immers toch al bekend. Vrijdags heb ik dan ook gebeld met het oncologisch centrum. De differentiatie is weer goed! Mijn weekend kan niet meer kapot! En zo gaan we heel relaxed en ontspannen op kraamvisite bij vrienden om een van de nieuwste wereldburgers te mogen ontmoeten: Pien! Welkom lieve meid!!!
Daarnaast heb ik inmiddels de eerste informatie over mijn WIA-aanvraag ontvangen. Waarschijnlijk te vroeg, maar goed. Binnenkort dus alle documenten gaan verzamelen voor een aanvraag voor de WIA uitkering.
Na het weekend was het vooral mentaal voorbereiden op kuur 33! Alhoewel ik merk dat het me de laatste tijd ‘makkelijker afgaat’. Misschien is dat omdat het einde van de chemo-infusen in zicht is. Op de dag zelf heb ik bij Grote Smurf weer een face-to-face gesprek. De bloed kweken van mijn opname vorige week laten geen bacteriën zien. Fijn. Verder gaan mijn vragen vooral over het tweede onderhoudsjaar dat over 8 weken begint. Waarschijnlijk heb ik geen ‘ontwenningsverschijnselen’ van de prednison en we blijven vooralsnog elke maand mijn ALL differentiatie prikken. Blijft dus een maandelijks confronterend moment, maar ook fijn, want als het dan onverhoopt toch mis gaan, zijn we er wellicht iets eerder bij. De antibiotica en valaciclovir blijf ik ook in het tweede onderhoudsjaar dagelijks slikken. Hopelijk komen we weer iets in rustiger vaarwater nu straks de prednison van mijn medicijnenlijstje af gaat. Wellicht mijn hartslag iets verder omlaag...? We gaan het zien. Aan de andere kant meteen ook een realiteitscheck van de arts. De intensiviteit van dit traject zit in de hoeveelheid medicijnen en de duur. Qua medicatie worden de doseringen wellicht iets stabieler maar tegelijkertijd heb ik nog steeds dezelfde vervelende bijwerkingen – kans op neutropenie, leverfunctiestoornissen, vermoeidheid etc. Hopelijk wordt de neuropathie minder de komende maanden. Ik verwacht zelf van wel.
Dan door naar de dagbehandeling. Een uitgebreidere intake met de verpleegkundige. Of ik goed kan plassen en poepen ;p, last heb van mijn mond, dat ze geschrokken waren van de borst punctie (hoeveel kan iemand hebben...?), en dat het einde van de infusen er aan zit te komen! Jaaah!!! Joehoe. En zo vraag ik of ik de volgende keer slingers mag meenemen. Deze grote mijlpaal gaat gevierd worden! Mijn allerlaatste infuus. Misschien kan ik ze overhalen om champagne in het infuuszakje te stoppen? Precies over vier weken. Zucht, ik kan niet wachten. En tegelijkertijd zit erachter direct een stukje onzekerheid en vertrouwen in je lijf dat dan weer iets verder moet gaan groeien. Minder medicatie, zou mijn lijf weer sterk genoeg zijn? Zou de leukemie dan niet terugkomen?
Los van dat ik denk dat je niet ‘tegen’ kanker kan vechten doe ik er nog steeds zo veel mogelijk voor. Sporten, gezond eten, veel groenten en fruit, biologisch eten, weinig geraffineerde suikers, goed mijn grenzen aangeven, rusten en ga zo maar door. #We can do this!
Vooralsnog heerst bij mij vooral de opluchting van minder medicijnen. Een nieuwe stap met onzekerheden maar ook een nieuwe stap richting weer een gezond bestaan en een gezond lijf!
De kuur krijg ik rond twee uur, half drie. De klap komt dan ook tussen het avondeten en het slapen. Wit weggetrokken zit ik weer op de bank. Ik slaap slecht en kan niet slapen. Ik verkas naar de bank in de woonkamer. En daar heb ik de afgelopen nachten vaker op gelegen...de prednison is en blijft een paardenmiddel waar ik veel last van heb. De vreetbuien blijven onder controle, ondanks dat ik me er niet helemaal tegen kan verzetten. Maar als ik ’s nachts wakker wordt, van Fleur, Adriaan of om een andere reden kom ik vaak niet meer in slaap. Overdag dus meer rusten en slapen. Gelukkig kan dat.
En zo heb ik vanochtend mijn laatste prednison week van periode 11 afgesloten. Nog 1 week te gaan tijdens periode 12. Het is nu echt op meerdere fronten aftellen. Zo fijn! Er verschijnen steeds meer zonnestralen aan de horizon. Waaronder ons nieuwe huis natuurlijk. En zo ga ik waarschijnlijk vanavond op Blue Monday onze blauwe hoekbank verkopen. Mijn bank waar ik lief en leed mee gedeeld heb de afgelopen jaren. De eerste zoen van Adriaan, die meeverhuisd is naar Den Bosch, baby Fleur op gelegen heeft, dreumes Fleur op gespeeld, mij letterlijk ondersteund heeft, ik maanden op gelegen heb, omhoog is gezet op hogere poten toen ik zelf lastig op kon staan, we op gelachen hebben en gesnotterd...met een beetje weemoed draag ik hem straks over aan een nieuwe eigenaar. Die er hopelijk vast net zo veel plezier van gaat hebben als wij. Dag mooie blauwe bank!
Nog meer mijlpalen. Vanochtend met een paardenstaart(je) en heel veel speldjes gaan sporten. Grappig waar je je dan zelf toch een beetje opgelaten over kan voelen, me vooraf bedacht wat ik voor opmerkingen zou kunnen krijgen. Vervolgens heeft niemand er iets over gezegd...haha. Allemaal mannen die fysiotherapeuten. Ik vond het eigenlijk ook wel prima. Wel weer mooi om op te merken dat je soms in je eigen hersenkronkels zit.
Aftellen:
Laatste kuur: 3 weken
Laatste prednison pillen: 3 weken
Sleutel nieuwe huis: 6 weken
Nieuwe mijlpalen:
- Fleur kan uit een beker drinken en heeft eindelijk de swing te pakken op de loopfiets
Dag 6.10.24 - #tabletten: 8, #prikken: 0 (1x 6mp + 3 antibioticapil)
Dag 6.10.25 - #tabletten: 8, #prikken: 0
Dag 6.10.26 - #tabletten: 8, #prikken: 0
Dag 6.10.27 - #tabletten: 8, #prikken: 0 (laatste dag antibiotica)
Dag 6.10.28 - #tabletten: 5, #prikken: 0 (1x 6mp)
Dag 6.11.01 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 6.11.02 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 6.11.03 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 6.11.04 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 6.11.05 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 6.11.06 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 6.11.07 - #tabletten: 6, #prikken: 1 (2x 6mp)
Daarnaast heb ik inmiddels de eerste informatie over mijn WIA-aanvraag ontvangen. Waarschijnlijk te vroeg, maar goed. Binnenkort dus alle documenten gaan verzamelen voor een aanvraag voor de WIA uitkering.
Na het weekend was het vooral mentaal voorbereiden op kuur 33! Alhoewel ik merk dat het me de laatste tijd ‘makkelijker afgaat’. Misschien is dat omdat het einde van de chemo-infusen in zicht is. Op de dag zelf heb ik bij Grote Smurf weer een face-to-face gesprek. De bloed kweken van mijn opname vorige week laten geen bacteriën zien. Fijn. Verder gaan mijn vragen vooral over het tweede onderhoudsjaar dat over 8 weken begint. Waarschijnlijk heb ik geen ‘ontwenningsverschijnselen’ van de prednison en we blijven vooralsnog elke maand mijn ALL differentiatie prikken. Blijft dus een maandelijks confronterend moment, maar ook fijn, want als het dan onverhoopt toch mis gaan, zijn we er wellicht iets eerder bij. De antibiotica en valaciclovir blijf ik ook in het tweede onderhoudsjaar dagelijks slikken. Hopelijk komen we weer iets in rustiger vaarwater nu straks de prednison van mijn medicijnenlijstje af gaat. Wellicht mijn hartslag iets verder omlaag...? We gaan het zien. Aan de andere kant meteen ook een realiteitscheck van de arts. De intensiviteit van dit traject zit in de hoeveelheid medicijnen en de duur. Qua medicatie worden de doseringen wellicht iets stabieler maar tegelijkertijd heb ik nog steeds dezelfde vervelende bijwerkingen – kans op neutropenie, leverfunctiestoornissen, vermoeidheid etc. Hopelijk wordt de neuropathie minder de komende maanden. Ik verwacht zelf van wel.
Dan door naar de dagbehandeling. Een uitgebreidere intake met de verpleegkundige. Of ik goed kan plassen en poepen ;p, last heb van mijn mond, dat ze geschrokken waren van de borst punctie (hoeveel kan iemand hebben...?), en dat het einde van de infusen er aan zit te komen! Jaaah!!! Joehoe. En zo vraag ik of ik de volgende keer slingers mag meenemen. Deze grote mijlpaal gaat gevierd worden! Mijn allerlaatste infuus. Misschien kan ik ze overhalen om champagne in het infuuszakje te stoppen? Precies over vier weken. Zucht, ik kan niet wachten. En tegelijkertijd zit erachter direct een stukje onzekerheid en vertrouwen in je lijf dat dan weer iets verder moet gaan groeien. Minder medicatie, zou mijn lijf weer sterk genoeg zijn? Zou de leukemie dan niet terugkomen?
Los van dat ik denk dat je niet ‘tegen’ kanker kan vechten doe ik er nog steeds zo veel mogelijk voor. Sporten, gezond eten, veel groenten en fruit, biologisch eten, weinig geraffineerde suikers, goed mijn grenzen aangeven, rusten en ga zo maar door. #We can do this!
Vooralsnog heerst bij mij vooral de opluchting van minder medicijnen. Een nieuwe stap met onzekerheden maar ook een nieuwe stap richting weer een gezond bestaan en een gezond lijf!
De kuur krijg ik rond twee uur, half drie. De klap komt dan ook tussen het avondeten en het slapen. Wit weggetrokken zit ik weer op de bank. Ik slaap slecht en kan niet slapen. Ik verkas naar de bank in de woonkamer. En daar heb ik de afgelopen nachten vaker op gelegen...de prednison is en blijft een paardenmiddel waar ik veel last van heb. De vreetbuien blijven onder controle, ondanks dat ik me er niet helemaal tegen kan verzetten. Maar als ik ’s nachts wakker wordt, van Fleur, Adriaan of om een andere reden kom ik vaak niet meer in slaap. Overdag dus meer rusten en slapen. Gelukkig kan dat.
En zo heb ik vanochtend mijn laatste prednison week van periode 11 afgesloten. Nog 1 week te gaan tijdens periode 12. Het is nu echt op meerdere fronten aftellen. Zo fijn! Er verschijnen steeds meer zonnestralen aan de horizon. Waaronder ons nieuwe huis natuurlijk. En zo ga ik waarschijnlijk vanavond op Blue Monday onze blauwe hoekbank verkopen. Mijn bank waar ik lief en leed mee gedeeld heb de afgelopen jaren. De eerste zoen van Adriaan, die meeverhuisd is naar Den Bosch, baby Fleur op gelegen heeft, dreumes Fleur op gespeeld, mij letterlijk ondersteund heeft, ik maanden op gelegen heb, omhoog is gezet op hogere poten toen ik zelf lastig op kon staan, we op gelachen hebben en gesnotterd...met een beetje weemoed draag ik hem straks over aan een nieuwe eigenaar. Die er hopelijk vast net zo veel plezier van gaat hebben als wij. Dag mooie blauwe bank!
Nog meer mijlpalen. Vanochtend met een paardenstaart(je) en heel veel speldjes gaan sporten. Grappig waar je je dan zelf toch een beetje opgelaten over kan voelen, me vooraf bedacht wat ik voor opmerkingen zou kunnen krijgen. Vervolgens heeft niemand er iets over gezegd...haha. Allemaal mannen die fysiotherapeuten. Ik vond het eigenlijk ook wel prima. Wel weer mooi om op te merken dat je soms in je eigen hersenkronkels zit.
Aftellen:
Laatste kuur: 3 weken
Laatste prednison pillen: 3 weken
Sleutel nieuwe huis: 6 weken
Nieuwe mijlpalen:
- Fleur kan uit een beker drinken en heeft eindelijk de swing te pakken op de loopfiets
Dag 6.10.24 - #tabletten: 8, #prikken: 0 (1x 6mp + 3 antibioticapil)
Dag 6.10.25 - #tabletten: 8, #prikken: 0
Dag 6.10.26 - #tabletten: 8, #prikken: 0
Dag 6.10.27 - #tabletten: 8, #prikken: 0 (laatste dag antibiotica)
Dag 6.10.28 - #tabletten: 5, #prikken: 0 (1x 6mp)
Dag 6.11.01 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 6.11.02 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 6.11.03 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 6.11.04 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 6.11.05 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 6.11.06 - #tabletten: 5, #prikken: 0
Dag 6.11.07 - #tabletten: 6, #prikken: 1 (2x 6mp)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
