Dag 6.2.20 - Moederdag
Door: Kirsten
Blijf op de hoogte en volg Kirsten
10 Mei 2015 | Nederland, 's-Hertogenbosch
Thuis is:
Thee drinken,
Ontbijten in je pyjama,
Kletsen over van alles,
Getroost worden,
Zelfs zonder er om te vragen!
Lachen zonder schaamte,
Elkaar begrijpen,
Zonder te praten,
Geliefd zijn,
Complimentjes en tips krijgen,
Je welkom en veilig voelen,
Thuis is,
Waar mama is!
Moederdag - een dag voor alle moeders ter wereld. Echter: "Eigenlijk zou Moederdag een dag mogen zijn voor alle vrouwen. Vrouwen die met hart moeder zijn, voor vrouwen die nog moeder willen worden, het misschien nooit kunnen zijn en voor vrouwen die als moeder voelen - Respect voor al deze mooie vrouwen!" Mooi verwoord wat veel vrouwen zo voelen denk ik Anita!
Ik ben vanochtend door Fleur en Adriaan verwend met een heel pakket aan schuifspeldjes, haarklemmen. Het is jullie waarschijnlijk niet ontgaan, mijn haar is inmiddels goed aan het groeien. Her en der zelfs met een grijze spriet. Heel gek, maar o zo fijn. Geen mutsjes meer op in bed, geen koud hoofd buiten op de fiets als het waait of regent, je weer een beetje mens voelen, niet meer 'herkenbaar' zijn als 'kankerpatiënt'. En zo gaat er dus elke ochtend een beetje wax in mijn haar. Olie en af en toe een haarmaskertje om het extra goed te verzorgen. Mijn haar begint zelfs al weer te krullen.
Na het ontbijt, pakken we de koffers in. Fleur en ik gaan weer uit logeren bij opa en oma in België. Het wordt mooi weer dus we kunnen weer lekker in de tuin vertoeven. We zetten ons kindertentje op en Fleur gaat voor het eerst in de schommel. Een iets minder groot succes. Toch nog wat eng. Maar oefening baart kunst.
's Middags na een lange dut stap ik met Adriaan op de fiets. Echter - één groot verschil. Nu heb ik Fleur in een kinderzitje op het stuur. Oehoe - spannend. Kan ik dit? Durf ik dit? Mijn nieuwe leven na de intensieve chemokuren is er een van continu mijn grenzen verleggen. Een weg van veel onzekerheden in het algemeen maar ook over mijn lijf. Wat voor schade heeft de chemo aangericht? Wat gaat het nog aanrichten? Door dingen te doen die ik niet voor mogelijk houd groeit mijn zelfvertrouwen met de dag. Het gaat met vallen en opstaan. Alleen hoop ik natuurlijk niet dat ik nu val met mijn kostbaarste bezit tussen mijn armen ;p. Met Adriaan spreek ik af dat hij dicht bij me blijft fietsen. Het gaat goed! Joehoe! Heerlijk in het zonnetje fietsen we langs de weilanden via het dorpje weer terug naar mijn ouders. Heerlijk. Dit kan ik! Dit doe ik! Wanneer mag ik weer?
Na het eten krijg ik spontaan van Fleur drie dikke knuffels achter elkaar. Wederom een mooie dag!
Dag 6.2.20 - #tabletten: 4, #prikken: 0
Thee drinken,
Ontbijten in je pyjama,
Kletsen over van alles,
Getroost worden,
Zelfs zonder er om te vragen!
Lachen zonder schaamte,
Elkaar begrijpen,
Zonder te praten,
Geliefd zijn,
Complimentjes en tips krijgen,
Je welkom en veilig voelen,
Thuis is,
Waar mama is!
Moederdag - een dag voor alle moeders ter wereld. Echter: "Eigenlijk zou Moederdag een dag mogen zijn voor alle vrouwen. Vrouwen die met hart moeder zijn, voor vrouwen die nog moeder willen worden, het misschien nooit kunnen zijn en voor vrouwen die als moeder voelen - Respect voor al deze mooie vrouwen!" Mooi verwoord wat veel vrouwen zo voelen denk ik Anita!
Ik ben vanochtend door Fleur en Adriaan verwend met een heel pakket aan schuifspeldjes, haarklemmen. Het is jullie waarschijnlijk niet ontgaan, mijn haar is inmiddels goed aan het groeien. Her en der zelfs met een grijze spriet. Heel gek, maar o zo fijn. Geen mutsjes meer op in bed, geen koud hoofd buiten op de fiets als het waait of regent, je weer een beetje mens voelen, niet meer 'herkenbaar' zijn als 'kankerpatiënt'. En zo gaat er dus elke ochtend een beetje wax in mijn haar. Olie en af en toe een haarmaskertje om het extra goed te verzorgen. Mijn haar begint zelfs al weer te krullen.
Na het ontbijt, pakken we de koffers in. Fleur en ik gaan weer uit logeren bij opa en oma in België. Het wordt mooi weer dus we kunnen weer lekker in de tuin vertoeven. We zetten ons kindertentje op en Fleur gaat voor het eerst in de schommel. Een iets minder groot succes. Toch nog wat eng. Maar oefening baart kunst.
's Middags na een lange dut stap ik met Adriaan op de fiets. Echter - één groot verschil. Nu heb ik Fleur in een kinderzitje op het stuur. Oehoe - spannend. Kan ik dit? Durf ik dit? Mijn nieuwe leven na de intensieve chemokuren is er een van continu mijn grenzen verleggen. Een weg van veel onzekerheden in het algemeen maar ook over mijn lijf. Wat voor schade heeft de chemo aangericht? Wat gaat het nog aanrichten? Door dingen te doen die ik niet voor mogelijk houd groeit mijn zelfvertrouwen met de dag. Het gaat met vallen en opstaan. Alleen hoop ik natuurlijk niet dat ik nu val met mijn kostbaarste bezit tussen mijn armen ;p. Met Adriaan spreek ik af dat hij dicht bij me blijft fietsen. Het gaat goed! Joehoe! Heerlijk in het zonnetje fietsen we langs de weilanden via het dorpje weer terug naar mijn ouders. Heerlijk. Dit kan ik! Dit doe ik! Wanneer mag ik weer?
Na het eten krijg ik spontaan van Fleur drie dikke knuffels achter elkaar. Wederom een mooie dag!
Dag 6.2.20 - #tabletten: 4, #prikken: 0
-
10 Mei 2015 - 21:30
Marleen:
Wat een ontzettend leuke gezellige foto's :) :) :)
Super dat je met Fleur kunt fietsen.
Geniet van het Belgische leven en de andere omgeving. -
11 Mei 2015 - 09:26
Olga (familie):
Zo overwin je elke keer iets, stap voor stap ....! Goed bezig !
En wat een leuke foto's, Oma in de bocht....haha! En het muzikale talent van
Opa niet te vergeten....!!!
XXXXX
-
11 Mei 2015 - 20:27
Mariska:
Gefeliciteerd met moederdag! Wat een prachtig cadeau die haarspelden...groeit gelukkig snel aan jouw haarbos. En staat je erg goed een kort koppie met krullen.
Heel.herkenbaar dat fietsen, ik heb eerst zonder Finn geoefend; -). Doodeng voor mij toen hij voor het eerst meeging, helemaal fantastisch voor de kleine man
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
