Dag 6.1.8 - Het is zo'n dag vandaag.

Om maar eens met de woorden van Adriaan te beginnen: "Het is dat het geen 1 april is, want anders zou je denken dat vandaag één grote grap is."

Tja, dat omschrijft mijn dag wel vandaag.

Laten we met het leuke nieuws beginnen vandaag. 'Ons pap' is jarig! Hiep, hiep, hoera! Van harte proficiat! Die zullen we eens even uit bed Skypen ;p. Toen de altijd werkende Skype verbinding het vanochtend al af liet weten had ik eigenlijk mijn bed al weer terug in moeten kruipen...dom, dom, dom.

Na het Skype gesprek heb ik mijn eerste dosering MTX tabletten ingenomen. Ik merk dat ik het spannend vind. Benieuwd hoe ik op de nieuwe pillen ga reageren. Nuchter stap ik om half negen de auto in naar het ziekenhuis - bloedprikken. Met schoonpapa rijd ik onze koets de autolift in, in onze de garage. De lift doet het niet. De deuren gaan dicht, maar er is geen beweging in te krijgen. Zucht. Auto eruit, opnieuw erin. Deuren weer dicht. Opnieuw, we blijven in de kelder staan. Dan maar met de andere auto. Knels gaat zijn auto halen. Ik parkeer mijn auto weer in de kelder en loop naar boven. Prompt doet hij het nu wel, natuurlijk!

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, zijn niet alle bloedafname buizen voorradig. Er wordt iemand naar het laboratorium gestuurd om de extra buis te halen. De PAC wordt aangeprikt. Je zou zeggen, appeltje - eitje gaat hartstikke goed zover. Inderdaad. Tot...mijn PAC geen bloed meer afgeeft na een buisje of 3. En omdat er vandaag 6 buisjes afgenomen worden i.v.m. extra controle op vitamine en mineralen is dat vandaag wel een probleem. De PAC wordt nog een keer aangeprikt. Wederom doorgespoeld, hij loopt weer goed, er komt bloed terug, en dan...hij stopt. Grr...precies na de wegwerpbuizen, als we met het echte werk gaan beginnen. Pruttel, pruttel. Net alsof hij zijn tong naar ons uitsteekt. Ik heb er vandaag geen zin in. Tja, i.v.m. leverfunctiestoornissen is de bloedafname wel belangrijk vandaag. We vragen daarom een laborante om me toch in mijn arm te komen prikken. Inmiddels begin ik misselijk te worden en begin toch maar vast aan mijn boterham met pindakaas.

Ook de laborante lijkt een slechte dag te hebben. We proberen het ijs te breken, het komt echter niet aan. Iedereen is chagrijnig, niets lukt. Op advies van de arts wordt er dan ook nog eens besloten om een opspuitfoto te maken van mijn PAC om te kijken of er geen stolseltje aan het einde van de lijn zit. Dat kan vandaag om 14:00 uur. Zucht, het lijkt erop dat vandaag een simpele bloedafname een complete ziekenhuisdag gaat worden. Na 1,5 uur is de bloedafname in ieder geval voltooid en gaan Knels en ik naar huis. Ik kruip meteen mijn bed in want van mijn middagdutje komt anders helemaal niets meer terecht.

Even na 13:00 uur vertrekken we opnieuw naar het ziekenhuis. Eerst naar het Oncologisch centrum om mijn PAC opnieuw te laten aanprikken. Daarna naar de radiologie afdeling. Ook daar schijnt het de hele dag al een puinhoop te zijn. Het is zo'n dag vandaag...Eenmaal binnen, leg ik de radiologe de situatie uit. "De verpleegkundige krijgt de lijn wel doorgespoten, en er komt bloed terug, het stopt echter op een gegeven moment." "Wat kom je dan doen?" vraagt ze nog...Uh...nou...ik denk dat we zeker willen weten dat er niets met mijn PAC aan de hand is.

Ik neem plaats op de bank. De apparaten worden in stelling gebracht. En daar gaan we. Ze spuit contrastvloeistof in...en het lukt niet. Ze knijpt harder en harder en nog lukt het niet. Ze stopt. Wat blijft, het kraantje stond nog dicht. Het is zo'n dag vandaag... Waar is mijn warme bedje? Uiteindelijk lukt het inspuiten, de foto's laten geen stolseltje zien, gelukkig. We gaan weer terug naar het oncologisch centrum. Wachten wat Grote Smurf ervan vindt.

In de tussentijd vraag ik bij de assistent vast mijn bloeduitslagen op. Op een kleine afwijking na hier en daar zijn deze goed. HB 8.0, leukocyten 8,8, neutrofielen 4.8, ALAT 48. Leverwaarde is dus iets verhoogd. Mijn leukocyten zijn nu 'normaal'. Echter de komende twee jaar is het de bedoeling om ze door medicatie geforceerd een stuk lager te houden. De dosering van 6-mercaptopurine wordt daarom verhoogd. Van 150 naar 137,5...Huh? Uh...? Ja, het is zo'n dag vandaag. Navraag bij de arts blijkt dat de nieuwe dosering is 200 mg. Oke. Ik ben klaar met vandaag. Mijn PAC wordt afgekoppeld en er wordt een pleister op het wondje geplakt. Het is half vier als we bij het ziekenhuis wegrijden. Wederom zijn we het uitrijkaartje vergeten voor de parkeergarage. Eenmaal in de auto zie ik een flinke bloedvlek in mijn t-shirt en trui. Nooit eerder gebeurd...de hele pleister volgezogen met bloed. Het is zo'n dag vandaag. Wat begon als een simpele bloedafname is inderdaad een complete ziekenhuisdag geworden. En ik ben stik chagarijnig! Vanavond neem ik dus de telefoon niet op ;p.

Zo meteen installeer ik me op de bank met een doos chocolade.

Om toch positief te eindigen - daar komt ie Gert en Gerda - een positief dilemma:

1) Haarspeldje

OF

2) Gelkorstje in je haar

Dag 6.2 - #tabletten: 12, #prikken: 0
Dag 6.3 - #tabletten: 12, #prikken: 0
Dag 6.4 - #tabletten: 12, #prikken: 0
Dag 6.5 - #tabletten: 12, #prikken: 0
Dag 6.6 - #tabletten: 12, #prikken: 0
Dag 6.7 - #tabletten: 12, #prikken: 0
Dag 6.8 - #tabletten: 21, #prikken: 4