Dag 2 – Beenmergpunctie en uitslag
Blijf op de hoogte en volg Kirsten
04 Juli 2014 | Nederland, 's-Hertogenbosch
Om 7 uur 's ochtends bij de zuster gevraagd of er inmiddels meer duidelijkheid was over wanneer de punctie plaats zou vinden en of iemand mij nog uitleg kon geven over hoeveel pijn het zou doen, waar ze zouden prikken in mijn borstbeen of bekken. Mentaal gezien maakt dat wat mij betreft nogal wat uit voor zo'n heftige ingreep. Tegen de tijd dat de zuster mij wat uitleg kon geven werden we al gebeld dat ik onder verwacht werd. Dan maar niet de volledige uitleg – doen moeten we het toch. En die bevalling heb ik ook overleefd het kan nooit meer pijn doen dan dat.
Uiteindelijk begreep de behandelend specialist Potige Smurf dat wij nog helemaal niets wisten. Hij heeft mij dan ook net voor de punctie uitgelegd dat er verdenking was van acute leukemie. SHIT! Is mijn vermoeden toch juist. Ik heb heel hard in Adriaan zijn hand geknepen. Door het roesje heb ik gelukkig helemaal niets meegekregen van de behandeling terwijl ze me dus uiteindelijk zowel in bekken als borstbeen hebben geprikt. Kennelijk heb ik iedereen nog aan het lachen gemaakt omdat ik honderduit aan het praten en vragen stellen was, hihi. Ik kan me hier zelfs niets meer van herinneren.
De rest van de dag zenuwachtig, veel gehuild maar ook wel rustig de uitslag afgewacht. En toen was het zover....gelukkig waren zowel mijn ouders als Knels en Riet aanwezig. BAM: heb ik dat! Acute lymfatische leukemie met een overlevingskans van 30-40%. Daar zit ik dan. Nog niet door mijn kraamtijd heen. De hechtingen van de bevalling nog in mijn lijf – aan het wennen aan mijn kersverse gezin en fantastische dochter, aan het vechten voor de borstvoeding die net goed op gang was gekomen, mij druk makend over in welke baan ik zo zou terug komen. Het wordt ineens een heel ander strijdplan – vechten voor wat ik waard ben, voor mijn leven.
De komende 1,5 week zijn belangrijk. De prednison pillen gaan de kwaadaardige cellen die nu rondzwerven in mijn lijf kapot maken zodat ik ze kan uit plassen. Hoe goed deze hierop gaan reageren bepaalt in welke risicogroep ik zit (laag, normaal of hoog) en afhankelijk daarvan wordt het verdere behandelplan vastgesteld.
Vandaag hebben we de eerste groep familie, vrienden en kennissen om ons heen geïnformeerd. De reacties zijn hartverwarmend. Dankjulliewel. Het is compleet onwerkelijk en we leven in een roes, ik laat me leiden door de verpleegkundigen die vertellen wanneer ik moet eten, geprikt moet worden, gewogen, tabletten moet innemen. Tussendoor alle reacties met lieve woorden bekijken op de app, mail en voicemail.
Met een dikke kus op de pillen 'for goodluck' de eerste prednison pillen ingenomen. WE ZIJN BEGONNEN!!! Let the battle begin! Dood aan al die stomme kut-klote-boeren-lamballen kankercellen! Pff...jeetje is dat alles wat ik kan? Mijn woordenschat aan scheldwoorden moet de komende tijd toch nog wat opgekrikt worden.
# prikken: 6 – # tabletten: 3
Uiteindelijk begreep de behandelend specialist Potige Smurf dat wij nog helemaal niets wisten. Hij heeft mij dan ook net voor de punctie uitgelegd dat er verdenking was van acute leukemie. SHIT! Is mijn vermoeden toch juist. Ik heb heel hard in Adriaan zijn hand geknepen. Door het roesje heb ik gelukkig helemaal niets meegekregen van de behandeling terwijl ze me dus uiteindelijk zowel in bekken als borstbeen hebben geprikt. Kennelijk heb ik iedereen nog aan het lachen gemaakt omdat ik honderduit aan het praten en vragen stellen was, hihi. Ik kan me hier zelfs niets meer van herinneren.
De rest van de dag zenuwachtig, veel gehuild maar ook wel rustig de uitslag afgewacht. En toen was het zover....gelukkig waren zowel mijn ouders als Knels en Riet aanwezig. BAM: heb ik dat! Acute lymfatische leukemie met een overlevingskans van 30-40%. Daar zit ik dan. Nog niet door mijn kraamtijd heen. De hechtingen van de bevalling nog in mijn lijf – aan het wennen aan mijn kersverse gezin en fantastische dochter, aan het vechten voor de borstvoeding die net goed op gang was gekomen, mij druk makend over in welke baan ik zo zou terug komen. Het wordt ineens een heel ander strijdplan – vechten voor wat ik waard ben, voor mijn leven.
De komende 1,5 week zijn belangrijk. De prednison pillen gaan de kwaadaardige cellen die nu rondzwerven in mijn lijf kapot maken zodat ik ze kan uit plassen. Hoe goed deze hierop gaan reageren bepaalt in welke risicogroep ik zit (laag, normaal of hoog) en afhankelijk daarvan wordt het verdere behandelplan vastgesteld.
Vandaag hebben we de eerste groep familie, vrienden en kennissen om ons heen geïnformeerd. De reacties zijn hartverwarmend. Dankjulliewel. Het is compleet onwerkelijk en we leven in een roes, ik laat me leiden door de verpleegkundigen die vertellen wanneer ik moet eten, geprikt moet worden, gewogen, tabletten moet innemen. Tussendoor alle reacties met lieve woorden bekijken op de app, mail en voicemail.
Met een dikke kus op de pillen 'for goodluck' de eerste prednison pillen ingenomen. WE ZIJN BEGONNEN!!! Let the battle begin! Dood aan al die stomme kut-klote-boeren-lamballen kankercellen! Pff...jeetje is dat alles wat ik kan? Mijn woordenschat aan scheldwoorden moet de komende tijd toch nog wat opgekrikt worden.
# prikken: 6 – # tabletten: 3
-
28 Juli 2014 - 22:02
Anke:
Lieve Kirsten, Adriaan en Fleur,
Eerst het ongeloof ,dan verdriet, dan troost door jouw woorden: KOM MAAR OP MET DIE PILLEN.
There we go. Dit wordt omarmen en verwarmen en vol vertrouwen jouw overlevingskans grijpen.
Geef mama, papa , Joris een dikke knuffel.
liefs,
Anke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
